Σε μια ηλιόλουστη μέρα αποχαιρετισμού, η απουσία των ηγετών της Αριστεράς από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου πυροδότησε θυμό και απογοήτευση. Ο στιχουργός και συγγραφέας Οδυσσέας Ιωάννου το κατήγγειλε με σκληρότητα σε ανάρτησή του στο Facebook, αποκαλώντας την «ηχηρή» και συμβολική, σαν να λείπουν από τις ίδιες τις ζωές μας.
Η Σημασία Μιας Απουσίας
Ο Ιωάννου ξεκινά την ανάρτησή του με τον τίτλο «Πού ήσουνα χθες Αριστερά μου», τονίζοντας ότι η κηδεία δεν αφορούσε κάποιον «δεξιό» Σαββόπουλο ή υποστηρικτή του Μητσοτάκη. Ήταν, όπως γράφει, «ο αποχαιρετισμός σε μία Ελλάδα που κάποτε έπιασε απάτητες κορυφές στην τέχνη της. Αποχαιρετισμός στην καλή εκδοχή του εαυτού μας». Η κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, λοιπόν, μετατράπηκε σε ευκαιρία για ενότητα, αλλά η «επίσημη Αριστερά» δεν εμφανίστηκε. «Τόσο θόρυβο δεν έχει κάνει ξανά μία απουσία. Τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι», σημειώνει με έμφαση, αποτυπώνοντας την οδύνη ενός συμβόλου που χάνεται.
Πολιτικές Διαφωνίες και Συναισθηματική Συνέπεια
Παρά τις προηγούμενες διαφωνίες με τις πολιτικές απόψεις του Σαββόπουλου, ο Ιωάννου υπενθυμίζει ότι όλοι είχαν εκφράσει τις ενστάσεις τους ανοιχτά. «Του τα είπαμε όλοι του Σαββόπουλου όταν διαφωνήσαμε στις πολιτικές του τοποθετήσεις. Τα είπαμε, τελείωσε. Και δεν μετανιώνουμε», γράφει. Ωστόσο, εκείνη η μέρα δεν ήταν για διχασμούς. Ήταν «μία υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα, που μας έδωσε μία ευκαιρία να φανούμε, όχι μεγαλόψυχοι, (δεν μας το ζήτησε κανένας) αλλά συνεπείς με το αίσθημά μας». Αυτή η στροφή από την κριτική στην αποδοχή δείχνει την ανάγκη για μια κοινή, πολιτιστική μνήμη, μακριά από ιδεολογικούς φραγμούς.
Κατανόηση για Αυτούς που Απέστρεψαν
Ο δημιουργός δεν αγνοεί όσους έμειναν μακριά για προσωπικούς λόγους. Αναγνωρίζει την οργή όσων είδαν ζωές τους να «τσακίζονται από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα» και δεν άντεχαν την εικόνα κυβερνητικών εκπροσώπων να καταλαμβάνουν πρώτες θέσεις στην εκκλησία. «Το ακούω εκείνο το ‘συγγνώμη που δεν έχουμε πάρει τόσο σοβαρά τα τραγούδια όσο εσείς, και δεν τα θεωρούμε κάτι σημαντικότερο από τις ζωές μας που κάθε μέρα βρίσκουν τοίχο’», παραθέτει, προσθέτοντας «έχουν δίκιο, δεν υπάρχει ‘αισθάνεστε λάθος’». Επίσης, στέκεται δίπλα στους νεότερους που νιώθουν πιεσμένοι από «το βάρος των μύθων σας» και αρνούνται να εξιδανικεύσουν το παρελθόν. «Μαζί σας. Αλήθεια, μαζί σας με τα χίλια!», δηλώνει, ενώ συμβουλεύει να μην αποκόβονται από την Ιστορία, αλλά να φτιάξουν τη δική τους. Ακόμα και όσοι πενθούν ιδιωτικά, με ένα ποτήρι κρασί και ένα CD, βρίσκουν κατανόηση – όχι πρωτόκολλα, αλλά ειλικρίνεια.
Καταγγελία στους Θεσμικούς Εκπροσώπους
Η κριτική στρέφεται αποκλειστικά στους θεσμικούς εκπροσώπους της Αριστεράς. «Εγώ αναφέρομαι στους εκπροσώπους της θεσμικής Αριστεράς. Δεν έπρεπε να λείπετε. Τι φοβηθήκατε; Μήπως η παρουσία σας, νομιμοποιήσει κάποια ιδεολογία ή μία κυβερνητική φιέστα;», ρωτά με θυμό. Δεν λείψαν απλώς από την κηδεία, αλλά «από τις ζωές σας. Από τις ζωές μας. Πάλι. Ξανά. Κρίμα». Στο τέλος, η ανάρτηση κορυφώνεται σε έκκληση: «Μας τελειώνουν οι λέξεις. Μας τελειώνουν τα όνειρα. Έρχεται σκοτάδι από παντού. Μη γίνεστε μέρος του». Μια κραυγή που αντηχεί την απώλεια όχι μόνο ενός καλλιτέχνη, αλλά μιας ευκαιρίας για συλλογική παρουσία.
