«Πετούσα πίσω στην Αγγλία από το Κέιπ Τάουν, όπου ζούσα τότε. Μια πολύ ευγενική αεροσυνοδός με βοήθησε, γιατί ήμουν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση», θυμήθηκε ο Κάρολος Σπένσερ, αποκαλύπτοντας πως ο επικήδειος που εκφώνησε για την αδελφή του ήταν αποτέλεσμα μιας βίαιης, εσωτερικής στροφής μέσα σε λίγες ώρες. Ο 9ος κόμης του Σπένσερ λέει ότι ξεκίνησε με «πολύ διαφορετικό» και «παραδοσιακό» σχέδιο και κατέληξε να γράφει τον λόγο μέσα σε ενενήντα λεπτά.
Η στιγμή που η οικογένεια επέλεξε φωνή
Στο νέο επεισόδιο του podcast «Rosebud» με τον Giles Brandreth, ο Σπένσερ αφηγήθηκε πώς, φτάνοντας στο Χίθροου, τηλεφώνησε στη μητέρα του: «Της είπα πως δεν μπορώ να σκεφτώ ποιος θα κάνει την ομιλία, και έχω την άσχημη αίσθηση ότι θα πρέπει να το κάνω εγώ. Εκείνη μου απάντησε: “Φυσικά θα το κάνεις εσύ. Το αποφασίσαμε με τις αδερφές σου.”» Η απόφαση να φορέσει ο ίδιος το βάρος του επικήδειου δεν ήταν τυχαία· ήταν οικογενειακή και πρακτική ταυτόχρονα.
Η τραγωδία της 31ης Αυγούστου 1997 —όταν η Νταϊάνα σκοτώθηκε σε τροχαίο στο Παρίσι— κορυφώθηκε με την κηδεία της στις 6 Σεπτεμβρίου 1997 στο Αβαείο του Γουεστμίνστερ. Η τελετή προσέλκυσε παγκόσμια προσοχή και το επικήδειο του αδελφού της καταγράφηκε άμεσα ως μία από τις πιο θυελλώδεις πολιτικές και συναισθηματικές ομιλίες της στιγμής.
Η γρήγορη μεταμόρφωση του λόγου
Ο Σπένσερ παραδέχτηκε ότι η αρχική του εκδοχή ήταν «πολύ παραδοσιακή», με αναφορές στα παιδικά χρόνια της Νταϊάνα· «Ήταν γελοίο, γιατί δεν την αντιπροσώπευε», είπε. Συνειδητοποίησε πως «ο ρόλος μου δεν ήταν να μιλήσω για εκείνη, αλλά να μιλήσω εκ μέρους της». Αυτό το μετασχηματιστικό βήμα—από το προσωπικό ρεπορτάζ στη φωνή που εκφράζει την κληρονομιά της—έδωσε στον λόγο την ιδιαίτερη, συγκινητική του χροιά.
Ο Σπένσερ σημείωσε επίσης ότι απέσυρε μια παράγραφο που αναφερόταν στον Ρούπερτ Μέρντοκ, επειδή τη θεώρησε «περιττή». Η τελική μορφή επικεντρώθηκε στην εικόνα και στο έργο της Νταϊάνα: «Η Νταϊάνα ήταν η πεμπτουσία της συμπόνιας, του καθήκοντος, του στυλ και της ομορφιάς», και «Ήταν σύμβολο της ανιδιοτελούς ανθρωπιάς, σημαιοφόρος των δικαιωμάτων των αδύναμων, ένα κορίτσι βρετανικό που ξεπέρασε τα όρια της εθνικότητας».
Η υπόσχεση προς τους ανιψιούς και το νόημα της κηδεμονίας
Στην κορύφωση του επικήδειου, ο Σπένσερ διατύπωσε μια δημόσια δέσμευση: «Δεσμεύομαι, Νταϊάνα, εκ μέρους σου, ότι δεν θα επιτρέψουμε να υποφέρουν όπως υπέφερες εσύ. Θα γίνουν δύο ξεχωριστοί νέοι άνδρες, με ψυχές που θα τραγουδούν ελεύθερα, όπως εσύ ήθελες». Αν και η νομική κηδεμονία δεν είχε ισχύ όσο ζούσε ο άλλος γονιός, ο ίδιος περιέγραψε την ανάθεση αυτή ως «κάτι βαθύτερο, ένα καθήκον απέναντί της».
Λίγα λόγια για τον ίδιο: ο Κάρολος Σπένσερ γεννήθηκε το 1964 και κληρονόμησε τον τίτλο του 9ου κόμη το 1992. Είναι συγγραφέας και ιστορικός με δημόσια παρουσία σε μέσα και εκδόσεις, και η συμμετοχή του στο podcast του Giles Brandreth φέρνει και πάλι στο φως πτυχές ενός λόγου που σφράγισε την εικόνα της κηδείας της πριγκίπισσας.
Στο τέλος, το στοιχείο που ο ίδιος ξεχωρίζει είναι το προσωπικό: έγραψε τον επικήδειο σε ενενήντα λεπτά και αφαίρεσε μια αναφορά στον Ρούπερτ Μέρντοκ — λεπτομέρειες που δείχνουν πόσο έντονη και συνειδητή ήταν η διαδικασία επιλογής λόγου και τόσων λέξεων.
