Στις ήσυχες αγροτικές δρόμους της Καμπριτζσάιρ αναζωπυρώνονται θρύλοι για ένα τρομερό πλάσμα. Το Shug Monkey, ένα υβριδικό τέρας ύψους 2,5 μέτρων με σώμα μαύρου σκύλου, πρόσωπο πιθήκου και φωτεινά κόκκινα μάτια, φαίνεται να στοιχειώνει την περιοχή εδώ και αιώνες. Οι ντόπιοι μιλούν για εμφανίσεις που προμηνύουν κακό, ενώ ειδικοί απομυθοποιούν την ιστορία με λογικές εξηγήσεις.
Ο θρύλος ξεκινά από μαρτυρίες κατοίκων. Μερικοί περιγράφουν το πλάσμα να στέκεται όρθιο, άλλοι να τρέχει στα τέσσερα. Η φήμη του εξαπλώθηκε πέρα από τα σύνορα, παρόμοια με θρύλους όπως αυτός του Loch Ness.
Ρίζες σε παλιές λαϊκές αφηγήσεις
Το Shug Monkey συνδέεται κυρίως με το Slough Hill Lane, έναν δρόμο που ενώνει τα χωριά West Wratting και Balsham, νοτιοανατολικά του Κέιμπριτζ. Ο Ντάνιελ Κοντ, ειδικός στη λαογραφία, καταγράφει τις πρώτες αναφορές πριν από πάνω από εκατό χρόνια στο βιβλίο του «Mysterious Cambridgeshire» του 2010. Περιγράφει το πλάσμα ως «ένα μεγάλο ζώο με τραχιά γούνα και μεγάλα, φωτεινά μάτια», ενώ σημειώνει ότι «τα παιδιά απέφευγαν την περιοχή μετά το σκοτάδι στις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά η ακριβής φύση αυτού του τριχωτού τεράστιου πλάσματος δεν είναι σαφής».
Ο Ρόμπιν Ντάνμπαρ, εξελικτικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, βλέπει τέτοια φαινόμενα ως συνηθισμένα. «Τέτοιες οπτασίες «δεν είναι καθόλου σπάνιες»», δήλωσε, προσθέτοντας ότι «οι παράξενες οπτασίες είναι συχνές τις σκοτεινές νύχτες, ίσως λίγο επιδεινωμένες μετά από μια ευχάριστη βραδιά στο παμπ». Στην πραγματικότητα, η βρετανική μυθολογία ξεχειλίζει από παρόμοιες ιστορίες, όπως ο Black Shuck, ένας μαύρος σκύλος-φάντασμα στην Ανατολική Αγγλία. Αυτές οι παραδόσεις μεταβιβάζονται προφορικά εδώ και γενεές.
Ο Τιμ Κόουλσον, καθηγητής ζωολογίας στην Οξφόρδη, μεγάλωσε κοντά στην περιοχή. «Δυστυχώς ποτέ δεν συνάντησα τον Shug Monkey, αλλά αυτό δεν είναι μεγάλη έκπληξη καθώς είμαι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει», είπε σε ερώτηση για τις φήμες. Εξήγησε ότι οι ιστορίες παίρνουν φτερά μόλις ξεκινήσουν, και οι άνθρωποι ερμηνεύουν λάθος απλές ματιές σε αλεπούδες, ασβούς ή ελάφια ως εμφανίσεις του μυθικού τέρατος. Πιθανώς, η νύχτα παίζει ρόλο στην παραπλάνηση.
Ο δρ Μπράιαν Σαρπλες, κλινικός ψυχολόγος και συγγραφέας του «Monsters on the Couch», βρίσκει τις περιγραφές «ενδιαφέρουσες». Οι μάρτυρες ίσως παθαίνουν παρειδολία, όπου ο εγκέφαλος φτιάχνει σχήματα από ακανόνιστα ερεθίσματα. «Ο εγκέφαλός μας τείνει να κατασκευάζει νόημα από το χάος», εξηγεί, και αυτό εντείνεται σε σκοτάδι ή άγχος, μετατρέποντας σκιές δέντρων ή κόκκινα ελάφια σε τριχωτά τέρατα.
Γιατί επιμένει ο θρύλος;
Ο δρ Τζέισον Γκίλκριστ, οικολόγος στο Πανεπιστήμιο Edinburgh Napier, αποδίδει την επιμονή τέτοιων μύθων στην ανθρώπινη φαντασία. Παραδείγματα όπως το Bigfoot ή ο Abominable Snowman δείχνουν παρόμοια μοτίβα παγκοσμίως. Οι άνθρωποι βλέπουν ό,τι περιμένουν, ειδικά όταν ένας θρύλος ριζώνει βαθιά. Αλλά αν υπήρχε πραγματικό πλάσμα, πώς γίνεται να εμφανίζεται αιώνες χωρίς ίχνη ενός σταθερού πληθυσμού; «Οι αναφορές με την πάροδο του χρόνου είναι πιθανό να οφείλονται στο ότι οι άνθρωποι βλέπουν αυτό που περιμένουν να δουν», λέει. Μόλις ο μύθος εδραιωθεί, η προδιάθεση οδηγεί σε ερμηνείες που ταιριάζουν στην εικόνα του τέρατος.
