Ένα από τα πιο παράξενα πλάσματα της βρετανικής λαογραφίας, ο Shug Monkey, φέρεται να περιπλανιέται στις αγροτικές οδούς του Κέιμπριτζσαϊρ. Αυτό το μυθικό υβρίδιο, που περιγράφεται ως ένας συνδυασμός σκύλου και πιθήκου, με φωτεινά κόκκινα μάτια και μακριά νύχια, έχει στοιχειώσει τις ιστορίες των ντόπιων για πάνω από έναν αιώνα.

Οι μαρτυρίες για την εμφάνισή του ποικίλλουν, με κάποιους να λένε ότι περπατάει στα δύο πόδια και άλλους να το βλέπουν να τρέχει στα τέσσερα. Πολλοί κάτοικοι πιστεύουν πως η θέα του σκοτεινού πλάσματος αποτελεί κακό προμήνυμα, ακόμα και προάγγελο θανάτου.

Τώρα, ειδικοί προσπαθούν να ρίξουν φως στην αλήθεια πίσω από αυτόν τον θρύλο, που συχνά συγκρίνεται με το Loch Ness και τον Black Shuck. Ο Ρόμπιν Ντάνμπαρ, εξελικτικός ψυχολόγος στην Οξφόρδη, σημειώνει ότι τέτοιες οπτασίες «δεν είναι καθόλου σπάνιες», ειδικά σε σκοτεινές νύχτες, ίσως και μετά από μια έξοδο στην παμπ.

Ο μύθος του Shug Monkey

Ο Shug Monkey λέγεται ότι στοιχειώνει κυρίως το Slough Hill Lane, έναν αγροτικό δρόμο που ενώνει τα χωριά West Wratting και Balsham, νότια του Κέιμπριτζ. Ο Ντάνιελ Κοντ, ειδικός στη λαογραφία, αναφέρει στο βιβλίο του «Mysterious Cambridgeshire» (2010) ότι οι αναφορές για το πλάσμα στην περιοχή ξεπερνούν τον αιώνα.

Περιγράφει τον Shug Monkey ως «ένα μεγάλο ζώο με τραχιά γούνα και μεγάλα, φωτεινά μάτια». Στις αρχές του 20ού αιώνα, τα παιδιά απέφευγαν την περιοχή μετά το σκοτάδι, φοβούμενα αυτό το τριχωτό τέρας, η ακριβής φύση του οποίου παραμένει ασαφής.

Ο δρ. Μπράιαν Σαρπλες, κλινικός ψυχολόγος και συγγραφέας του «Monsters on the Couch», βρίσκει τις περιγραφές του Shug Monkey «ενδιαφέρουσες». Ωστόσο, υποστηρίζει ότι οι μάρτυρες μπορεί να βιώνουν «παρειδολία», δηλαδή την τάση του ανθρώπινου εγκεφάλου να αναγνωρίζει οικείες μορφές σε τυχαία οπτικά ερεθίσματα. «Ο εγκέφαλός μας τείνει να κατασκευάζει νόημα από το χάος», εξηγεί. Αυτό συμβαίνει συχνότερα σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού και σε αγχώδη περιβάλλοντα, όπου ο εγκέφαλος μπορεί να δημιουργήσει τριχωτά τέρατα από απλά αντικείμενα όπως δέντρα, σκιές ή ελάφια.

Ο δρ. Τζέισον Γκίλκριστ, οικολόγος και λέκτορας στο Edinburgh Napier University, θεωρεί ότι το μυστήριο αυτών των υποτιθέμενων πλασμάτων, των οποίων η ύπαρξη αμφισβητείται από την επιστήμη, είναι «αυτοδιατηρούμενο». Όπως εξηγεί, «οι αναφορές με την πάροδο του χρόνου είναι πιθανό να οφείλονται στο ότι οι άνθρωποι βλέπουν αυτό που περιμένουν να δουν». Μόλις ένας μύθος καθιερωθεί, οι άνθρωποι θέλουν να δουν το «τέρας» και είναι προδιατεθειμένοι να ερμηνεύσουν ό,τι βλέπουν σύμφωνα με την εικόνα του μυθικού πλάσματος. Για να υπάρχει ένα τέτοιο πλάσμα για πάνω από έναν αιώνα, θα έπρεπε να υπάρχει ένας αναπαραγόμενος πληθυσμός, κάτι που δεν έχει εντοπιστεί ποτέ.