Παρότι η Παρασκευή γέμισε καρδιές και βιτρίνες με αφορμή τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, ο έρωτας, ως συναίσθημα και βίωμα, δεν περιορίζεται σε συμβατικές ημερομηνίες. Πολλοί άλλωστε αμφισβητούν την εμπορική διάσταση του Αγίου Βαλεντίνου, αισθανόμενοι ότι η 14η Φεβρουαρίου μετατρέπεται σε μια κερδοσκοπική ευκαιρία, υποβαθμίζοντας την αυθεντικότητα του έρωτα.
Την εναλλακτική απάντηση στον εμπορευματοποιημένο έρωτα δίνει ο κινηματογράφος, ως τέχνη που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και ιδεολογίες, προτείνοντας μια πιο ουσιαστική προσέγγιση. Μέσα από την ιστορία του κινηματογράφου αναδεικνύονται αμέτρητες στιγμές αγάπης, κυρίως μέσα από εμβληματικά φιλιά που έχουν χαραχτεί στη μνήμη των θεατών.
Μπορεί να ακούγεται υπερβολική κινηματογραφική άποψη, αλλά η δήλωση ενός σκηνοθέτη ότι “πριν από το σινεμά, οι άνθρωποι δεν ήξεραν πώς να φιληθούν”, κρύβει μια δόση αλήθειας, ανακαλώντας τις παιδικές μας αναμνήσεις και το άγχος του πρώτου φιλιού.
Αν και στον κινηματογράφο υπάρχουν χιλιάδες φιλιά, λίγα καταφέρνουν να γίνουν αξέχαστα, αποκτώντας μια θέση στην κοινή συνείδηση. Φιλιά στην παραλία, κάτω από δέντρα ή σε μια πολλά υποσχόμενη είσοδο. Με την πεποίθηση ότι οι ερωτευμένοι γιορτάζουν καθημερινά την αγάπη, ας θυμηθούμε μερικά από τα πιο εμβληματικά κινηματογραφικά φιλιά, εμπνέοντας το κοινό για αυθεντικές εκδηλώσεις αγάπης.
Υπόθεση Νοτόριους (Notorious)
Ένα αριστουργηματικό θρίλερ κατασκοπείας με στοιχεία ρομαντισμού, από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ το 1946, με τους αξέχαστους Ίνγκριντ Μπέργκμαν και Κάρι Γκραντ. Η ιστορία ακολουθεί την Αλίσια, κόρη ενός καταδικασμένου Γερμανού κατασκόπου, η οποία στρατολογείται από έναν γοητευτικό Αμερικανό πράκτορα για να διεισδύσει σε μια ομάδα Ναζί στη Βραζιλία, με επικεφαλής έναν παλιό φίλο του πατέρα της, ερωτευμένο μαζί της. Η ταινία ξεχωρίζει για την ατμόσφαιρα μυστηρίου και τον αισθησιασμό των πρωταγωνιστών.
Το Φιλί: Καθ’ οδόν προς το Ρίο, ο έρωτας ανθίζει ανάμεσα στον Γκραντ και την Μπέργκμαν. Η Μπέργκμαν, μεθυσμένη από τον έρωτα, αφήνεται στην αγκαλιά του Γκραντ, σε ένα φιλί που γράφει ιστορία. Όχι μόνο για την κοντινή λήψη, αλλά και για την ιδιοφυή σκηνοθετική επιλογή του Χίτσκοκ να διακόπτει το φιλί κάθε τρία δευτερόλεπτα, με ψιθύρους μεταξύ των ηθοποιών, δημιουργώντας μια αίσθηση ζάλης στους θεατές. Έτσι, αψήφησε τον συντηρητικό “κώδικα ηθικής” του Γουίλ Χέιζ, ο οποίος απαγόρευε φιλιά διάρκειας άνω των τριών δευτερολέπτων.
Πρόγευμα στο Τίφανις (Breakfast at Tiffany’s)
Η ρομαντική κομεντί του 1961, σε σκηνοθεσία Μπλέικ Έντουαρντς, εξερευνά την κομψότητα και την αθωότητα της Νέας Υόρκης. Η ιστορία επικεντρώνεται στην Χόλι Γκολάιτλι (Όντρεϊ Χέπμπορν), μια γοητευτική κοπέλα που αναζητά την τύχη της, και στον Πολ Βάρτζακ (Τζορτζ Πέπαρντ), έναν συγγραφέα που ζει ως προστατευόμενος μιας πλούσιας γυναίκας. Οι δύο τους συνδέονται μέσα από την αμοιβαία αναζήτηση της ευτυχίας και την αμφισβήτηση των συμβατικών αξιών. Η ταινία αποτελεί μια διαχρονική κριτική του αμερικανικού ονείρου και της ματαιοδοξίας.
Το Φιλί: Στο συγκινητικό φινάλε, η Χόλι αναζητά τη γάτα της στη βροχερή Νέα Υόρκη και τη βρίσκει χάρη στον Πολ. Λίγο πριν χωρίσουν, η Όντρεϊ δίνει το περίφημο φιλί στον Πέπαρντ, κάτω από τη μελωδία του “Moon River” του Χένρι Μαντσίνι, μια σκηνή που συμβολίζει τη συμφιλίωση και την αποδοχή της αγάπης.
Η Λαίδη και ο Αλήτης (Lady and the Tramp)
Η κλασική ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney, μια τρυφερή ιστορία αγάπης μεταξύ δύο σκύλων, της καλομαθημένης Λαίδης και του ατίθασου Αλήτη. Η ταινία διακρίνεται για την ανθρωπομορφική απεικόνιση των ζώων και την αλληγορική αναπαράσταση κοινωνικών διαφορών.
Το Φιλί: Κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με σπαγγέτι, τα δύο σκυλιά μοιράζονται ένα μακαρόνι, ενώνοντας τα χείλη τους σε ένα τρυφερό φιλί. Μια σκηνή που έχει αντιγραφεί πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν έχει ξεπεραστεί.
Σινεμά ο Παράδεισος (Cinema Paradiso)
Η θρυλική ταινία του Τζουζέπε Τορνατόρε, ένας ύμνος στην αγάπη για τον κινηματογράφο, αποτελεί μια συλλογική ανάμνηση για τους σινεφίλ. Η ιστορία μας μεταφέρει σε ένα χωριό της μεταπολεμικής Σικελίας, όπου ο μικρός Τοτό αναπτύσσει μια βαθιά αγάπη για τον κινηματογράφο, χάρη στη φιλία του με τον Αλφρέντο, τον μηχανικό προβολής. Η ταινία εξερευνά θέματα όπως η παιδική αθωότητα, η απώλεια και η δύναμη της μνήμης.
Τα Φιλιά: Χρόνια αργότερα, ο Τοτό, πλέον σκηνοθέτης, επιστρέφει στο χωριό του για την κηδεία του Αλφρέντο και λαμβάνει ως δώρο μια κόπια με τα κομμένα φιλιά, που είχε λογοκρίνει ο παπάς της ενορίας. Μια σκηνή τριών λεπτών, με τη μουσική του Ένιο Μορικόνε, όπου παρακολουθούμε δεκάδες φιλιά από κλασικές ταινίες, με τους Βιτόριο Γκάσμαν, Σιλβάνα Μάγκανο, Κάρι Γκραντ, Ρόζαλιντ Ράσελ και πολλούς άλλους θρύλους του κινηματογράφου. Μέσα από αυτά τα φιλιά, βιώνουμε συναισθήματα χαράς, συγκίνησης και νοσταλγίας, αναδεικνύοντας τη δύναμη του κινηματογράφου να μας συνδέει με το παρελθόν και να μας εμπνέει.
Φιλιά αθάνατα, που θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μας, συντροφεύοντάς μας και ζεσταίνοντας τις κρύες νύχτες, τα ανοιξιάτικα πρωινά, τα μεσημέρια του καλοκαιριού και τα μελαγχολικά απογεύματα του φθινοπώρου.
