Μια πολιτική στροφή που ξάφνιασε πολλούς…
ΠΑΣΟΚ: Αναζητώντας Συμμαχίες σε Αβέβαιους Καιρούς;
Παρά την αρχική αισιοδοξία και την ανοδική πορεία που κατέγραφε το ΠΑΣΟΚ μετά την ανάδειξη του νέου αρχηγού και την ανάληψη του ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η συζήτηση για πιθανές μελλοντικές συμμαχίες φαίνεται να αιφνιδίασε πολλούς. Οι δημοσκοπήσεις εκείνη την περίοδο έδειχναν σαφή σημάδια ενίσχυσης της λαϊκής υποστήριξης, δημιουργώντας προσδοκίες για αυτόνομη πορεία.
Είναι ασαφές εάν αυτή η στροφή προς την αναζήτηση συμμάχων οφείλεται σε υπερβολική αυτοπεποίθηση ή σε έλλειψη εμπειρίας. Ενδεχομένως, υπάρχουν ισχυρότερες φωνές εντός του κόμματος που ευνοούν τη δημιουργία ευρύτερων “λαϊκών μετώπων”. Όμως, για να καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να εξασφαλίσει αυτοδυναμία, χρειάζεται μια σημαντική αύξηση των ποσοστών του, της τάξεως του 13-15%, σύμφωνα με τις τρέχουσες εκτιμήσεις. Σε αντίθετη περίπτωση, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει εκφράσει την πρόθεσή του για συνεργασία με δυνάμεις της Αριστεράς, δημιουργώντας ερωτήματα σχετικά με το ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι πιθανοί εταίροι αν αποκλειστεί μια συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία.
Οι προοπτικές για συνεργασία παραμένουν αβέβαιες, καθώς φαίνεται μια στροφή προς δυνάμεις που βρίσκονται στο χώρο της Αριστεράς, ακόμα και προς “δραχμιστές” και «φιλο-Πουτινικές» φωνές. Η Άννα Διαμαντοπούλου, για παράδειγμα, απέρριψε δημόσια προτάσεις για ένα τέτοιο “λαϊκό μέτωπο”, εκφράζοντας ανησυχίες σχετικά με τη θέση στην οποία έχει περιέλθει το ΠΑΣΟΚ. Επιπλέον, τόνισε ότι είναι πρόωρο να γίνουν προβλέψεις για το μετεκλογικό τοπίο, καθώς η κατάσταση παραμένει ρευστή. Η Νέα Δημοκρατία, φυσικά, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία, ανασύροντας το γνωστό σύνθημα “Ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ, παίρνεις ΣΥΡΙΖΑ”.
Ένα σημαντικό σημείο προς προβληματισμό είναι το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να μην έχει μάθει από τα λάθη του παρελθόντος. Η πρόσφατη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για μια “προοδευτική διακυβέρνηση” κατέληξε σε αποτυχία, οδηγώντας τον Αλέξη Τσίπρα σε αδιέξοδες καταστάσεις που οδήγησαν σε διασπάσεις και ενίσχυσαν τη Νέα Δημοκρατία.
Ένα εύλογο ερώτημα είναι γιατί το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να επιδιώκει συνεργασίες σε μια περίοδο που η Αριστερά βρίσκεται σε διαρκή κρίση. Οι εξελίξεις στον χώρο αυτό κυριαρχούνται από αντιπαραθέσεις και περιθωριακές φωνές, δημιουργώντας σύγχυση. Γιατί, λοιπόν, να επιδιώξει κανείς συνεργασία με δυνάμεις που βρίσκονται σε φάση αποδυνάμωσης; Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ θα ψήφιζαν μια πιθανή “κυβέρνηση ηττημένων” το 2027, ο Σωκράτης Φάμελλος δεν αρκεί. Η νέα Αριστερά; Ο Γιάνης Βαρουφάκης; Ο Στέφανος Κασσελάκης; Ίσως να μην βρίσκονται πια στη Βουλή. Ποιοι θα παραμείνουν αριστερά του ΠΑΣΟΚ; Η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Αυτή η συζήτηση μοιάζει παράλογη. Όταν επιδιώκεις την εξουσία, οι στρατηγικές των “ηττημένων” δεν οδηγούν στην επιτυχία. Μια τέτοια προσέγγιση φαίνεται να αγνοεί την ανάγκη για ρεαλιστικές πολιτικές συμμαχίες ικανές να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής.
