Σε πολλές γωνιές της Ελλάδας, αρκετοί συντηρούσαν την εκτίμηση πως η Τουρκία θα κατέρρεε, βλέποντας αυτό ως δικαιολογία για τα αφηγήματα περί ελληνοτουρκικής φιλίας ή ακόμη καλύτερα, την ελληνική αδράνεια. Ο στρουθοκαμηλισμός φαίνεται να είναι μια συνηθισμένη προσέγγιση των ελληνικών ελίτ.
Σήμερα, ωστόσο, οι εξελίξεις έχουν φέρει τα πάνω κάτω καθώς η κατάσταση στην Τουρκία δείχνει να βελτιώνεται, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι επαναξιολογούν τις αντιλήψεις τους σχετικά με την πραγματικότητα και την εμβέλεια της τουρκικής απειλής.
Η οικονομία της Τουρκίας κατατάσσεται 17η παγκοσμίως και 7η στην Ευρώπη σύμφωνα με το ονομαστικό ΑΕΠ του 2024, που είναι $1.344 δισεκατομμύρια. Από την άλλη, με βάση την αγοραστική δύναμη, η Τουρκία είναι 12η στον κόσμο και 5η στην Ευρώπη, φτάνοντας τα $3.457 δισεκατομμύρια το 2024. Υπολογίζεται ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ανέρχεται σε $15,666 σε ονομαστικές τιμές και σε $40,283 με βάση την αγοραστική δύναμη το 2024, ξεπερνώντας αυτό της Ελλάδας.
Παρά τα προβλήματα που δημιουργεί ο πληθωρισμός, η παραγωγή και οι εξαγωγές, ιδίως των βιομηχανικών προϊόντων, συνεχίζουν να αναπτύσσονται.
Δεν πρέπει, ωστόσο, να παραβλέπουμε τη στρατηγική γεωγραφική θέση της Τουρκίας και το πλεονέκτημά της: το Ισλάμ. Πολλοί «αναλυτές» και πολιτικοί στην Ελλάδα δεν αντιλήφθηκαν εγκαίρως τη σημασία της στροφής που πήρε ο Ερντογάν προς τον ισλαμισμό. Κάποιοι απ’ αυτούς θεώρησαν τον ισλαμισμό λιγότερο επικίνδυνο σε σύγκριση με τον κεμαλισμό, ιδιαίτερα την εποχή που βρισκόμασταν στη δεκαετία του 2000.
Ο Ερντογάν συνειδητοποίησε ότι ο ισλαμισμός τείνει να εξελιχθεί σε κυρίαρχη ιδεολογία για 1,5 δισεκατομμύριο μουσουλμάνους, κάνοντάς τον όχι απλώς θρησκεία, αλλά και πολιτική ιδεολογία. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μεταφορά του συνθήματος «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» από τη Φατάχ στο «Αλαχού Ακμπάρ» («Ο Θεός είναι μεγάλος»), που χρησιμοποιείται από τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ.
Η Τουρκία διαθέτει πολλά πλεονεκτήματα που της επιτρέπουν να εξελιχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του Ισλάμ, ειδικά εν μέσω προκλήσεων για τον σιιτικό ισλαμισμό, με το θεοκρατικό Ιράν, τη Χεζμπολάχ και τη Συρία του Άσαντ.
Η Τουρκία βρίσκεται σε στρατηγικά σημαντική γεωγραφική θέση, συνδέοντας την τουρκόφωνη Κεντρική Ασία και τον Καύκασο, καθώς και τον Αραβικό κόσμο και την Ελλάδα.
Εν μέσω μεγάλης κρίσης στην Ευρώπη που συνοδεύεται από δημογραφική παρακμή, η τουρκική πολιτική επιδιώκει να μετατρέψει τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Ευρώπης, που ανέρχονται ήδη σε είκοσι εκατομμύρια, σε προκεχωρημένο φυλάκιο του αναδυόμενου ισλάμ.
Το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος είναι σημαντικά εμπόδια στην εξάπλωση του οθωμανικού ισλάμ προς την Ευρώπη, καθώς δεν είναι μουσουλμανικές χώρες και υπό κάποιες συνθήκες, η μεταστροφή τους προς τον ισλαμισμό δεν είναι εύκολη.
Μπροστά σε αυτή τη νέα πρόκληση, ο ελληνισμός έχει την ευκαιρία να λειτουργήσει ως ο Ακρίτας μιας αναδυόμενης Ευρώπης, αρκεί οι Έλληνες να κατανοήσουν την έκταση και την ένταση της απειλής και να προετοιμαστούν αναλόγως. Είναι σημαντικό να ερμηνεύσουμε την τρέχουσα ύφεση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ως μια ευκαιρία της Τουρκίας να εστιάσει στους Κούρδους και τον αραβικό κόσμο, και όχι ως κάποιο υπαρκτό «παράθυρο ευκαιρίας».
