Υπάρχει μια κοινή παρανόηση γύρω από το πώς επιτυγχάνονται οι ευρύτατες πλειοψηφίες κατά τις εκλογές των Προεδρικών θέσεων. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτές προέρχονται από τις συναινέσεις που αποσκοπούν στην εκπροσώπηση της εθνικής ενότητας σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Ωστόσο, συνήθως οι ευρείες αυτές συναινέσεις προκύπτουν από συνταγματικές απαιτήσεις, καθώς στην τρίτη ψηφοφορία απαιτείται πλειοψηφία 180 βουλευτών, διαφορετικά θα οδηγηθούμε σε εκλογές. Αυτό δείχνει ότι πολλές φορές αυτές οι συμφωνίες είναι επιτακτικές για να αποφευχθεί η πρόκληση πρόωρων εκλογών.
Για παράδειγμα, ο Κωστής Στεφανόπουλος εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας μέσω πρότασης από την Πολιτική Άνοιξη, την οποία αποδέχθηκε το ΠΑΣΟΚ, καθώς καμία από τις δύο πλευρές δεν ήθελε εκλογές εκείνη την περίοδο, κυρίως λόγω του προβλήματος υγείας του Ανδρέα Παπανδρέου. Έτσι, ο Στεφανόπουλος εκλέχθηκε με οριακή πλειοψηφία 181 ψήφων στις 8 Μαρτίου 1995. Παράλληλα, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν συναίνεσε στην επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια, ελπίζοντας σε πρόωρες εκλογές, με αποτέλεσμα να βρεθεί η χώρα να εκλέγεται ξανά το 2009.
Ας μην παραλείπουμε το αληθινό πλαίσιο γύρω από τις συναινέσεις. Σήμερα, μετά τη πρόσφατη συνταγματική αναθεώρηση, ο πρωθυπουργός δεν είναι πλέον υποχρεωμένος να βασίζεται σε τεχνητές συναινέσεις. Μπορεί να δημιουργήσει ένα θετικό κλίμα συνεργασίας επιλέγοντας για Πρόεδρο της Δημοκρατίας μια προσωπικότητα από την Κεντροαριστερά. Από την άλλη πλευρά, μπορεί επίσης να προτιμήσει μια πιο κομματική προσέγγιση, επιλέγοντας υποψήφιο αποκλειστικά από τη Νέα Δημοκρατία, με σκοπό να στηριχτεί αποκλειστικά από τα μέλη του κόμματος, ακολουθώντας τη λογική «έχω πλειοψηφία και άρα κάνω ό,τι θέλω».
Στην πρώτη περίπτωση, μπορεί να επιτύχει μια εύκολη πλειοψηφία πάνω από 180 έδρες, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, ίσως αγγίξει μέχρι και 160 βουλευτές. Το κρίσιμο ερώτημα παραμένει αν ο πρωθυπουργός νιώθει αρκετά ασφαλής και έχει την αυτοπεποίθηση να ανοίξει διάπλατα το δρόμο για μια κεντρική μεταρρυθμιστική προσέγγιση ή αν θα προτιμήσει να διατηρήσει την κομματική συνοχή προτείνοντας κάποιον από τον δικό του κύκλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ωστόσο, το θέμα δεν περιορίζεται μόνο σε αριθμούς. Έχει να κάνει με το πολιτικό περιβάλλον, τις συμμαχίες και τις συνεργασίες. Κάποιοι νεοδημοκράτες, διατηρώντας έναν κομματικό πατριωτισμό και νοοτροπία που θυμίζει τις προηγούμενες δεκαετίες, προσπαθούν να ωθήσουν το ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα αριστερά κόμματα. Είναι δύσκολο να κατανοήσουν την τρέχουσα κατάσταση. Αυτή τη στιγμή, η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε πολιτική απομόνωση, χωρίς ανοίγματα προς άλλα κόμματα, γεγονός που θα την κάνει να αντιμετωπίζει προκλήσεις έως το τέλος της θητείας της. Μια εκλογή Προεδρικού υποψηφίου από την Κεντροαριστερά, αυξάνει την ελπίδα για ουσιαστική επαφή και αποτρέπει τη δημιουργία ενός νέα εναλλακτικού «προοδευτικού» πόλου.
