Ο Οδυσσέας Ιωάννου βγήκε χθες στο Facebook και τα έβαλε μαζί με τους ηγέτες της Αριστεράς. Δεν πήγαν στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, και αυτό τον εξόργισε. Θεωρεί ότι η απουσία τους δείχνει κάτι βαθύτερο, σαν να λείπουν από την ίδια τους την ιστορία.
Η ανάρτηση που ταράζει τα νερά
Γράφει με τίτλο «Πού ήσουνα χθες Αριστερά μου». Εκεί λέει ξεκάθαρα ότι χθες δεν ήταν κηδεία κάποιου δεξιού. Ήταν αποχαιρετισμός σε μια Ελλάδα που έφτασε ψηλά στην τέχνη, σε μια καλύτερη εκδοχή όλων μας.
Η επίσημη Αριστερά δεν φάνηκε πουθενά στην τελετή. Ο Ιωάννου το βλέπει σαν θόρυβο που δεν έχει ξαναγίνει. Τουλάχιστον, αυτό θυμάται εκείνος.
Διαφωνίες και πένθος μαζί
Πολλοί, όπως και ο ίδιος, είχαν πει τα δικά τους στον Σαββόπουλο για τις πολιτικές του απόψεις. Τα είπαν, τελείωσαν εκεί. Δεν μετανιώνουν τίποτα.
Αλλά χθες ήταν άλλη μέρα. Ηλιόλουστη και υπέροχη, δίνει ευκαιρία να δείξουμε συνέπεια στο αίσθημά μας. Όχι μεγαλοψυχία, απλά αυτό που νιώθουμε.
Δεν μιλάει για όλους. Συμφωνεί με όσους βλέπουν τις ζωές τους να καταστρέφονται από νεοφιλελεύθερα δόγματα και δεν ήθελαν να δουν κυβερνητικούς σε πρώτο θρανίο. Το καταλαβαίνει απόλυτα, είναι μαζί τους εκατό τοις εκατό.
Ή με νεότερους που λένε νισάφι με τους μύθους του παρελθόντος. Δεν τους αγγίζουν αυτοί οι κόσμοι, έχουν δικαίωμα να μην πενθήσουν. Μαζί τους και πάλι, με τα χίλια.
Κάποιοι απλά δεν πάνε σε τέτοιες τελετές. Προτιμούν κρασί σπίτι και ένα CD να παίζει. Δεν ακολουθούν πρωτόκολλα.
Ο Ιωάννου στοχεύει στους θεσμικούς της Αριστεράς. Δεν έπρεπε να λείπουν. Τι φοβήθηκαν, μήπως νομιμοποιήσουν ιδεολογία ή φιέστα;
Δεν έλειψαν μόνο από την κηδεία. Έλειψαν από τις ζωές τους, από τις δικές μας. Πάλι. Ξανά. Κρίμα.
Μας τελειώνουν οι λέξεις. Μας τελειώνουν τα όνειρα. Έρχεται σκοτάδι από παντού. Μη γίνεστε μέρος του.
Όλη η ανάρτηση του Οδυσσέα Ιωάννου:
Του τα είπαμε όλοι του Σαββόπουλου όταν διαφωνήσαμε στις πολιτικές του τοποθετήσεις. Τα είπαμε, τελείωσε. Και δεν μετανιώνουμε.
Χθες όμως δεν ήταν μία τέτοια μέρα. Ήταν μία υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα, που μας έδωσε μία ευκαιρία να φανούμε, όχι μεγαλόψυχοι, (δεν μας το ζήτησε κανένας) αλλά συνεπείς με το αίσθημά μας.
Όχι για όλους, συμφωνώ. Όχι για όσους έχουν δει τις ζωές τους να τσακίζονται από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και δεν είχαν καμία όρεξη να συμμετέχουν, βλέποντας την αποκαρδιωτική εικόνα με τους εκπροσώπους της πλέον αμοραλιστικής Κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών να έχουν πιάσει πρώτο στασίδι στην Μητρόπολη. Το ακούω εκείνο το «συγγνώμη που δεν έχουμε πάρει τόσο σοβαρά τα τραγούδια όσο εσείς, και δεν τα θεωρούμε κάτι σημαντικότερο από τις ζωές μας που κάθε μέρα βρίσκουν τοίχο. Συγγνώμη που για τον λόγο αυτό δεν έχουμε καρδιά να πενθήσουμε κάποιον που πήρε το μέρος τους τα τελευταία χρόνια.». Έχουν δίκιο, δεν υπάρχει «αισθάνεστε λάθος». Και ναι, τα τραγούδια δεν είναι σημαντικότερα. Είμαι μαζί τους, εκατό τοις εκατό.
Όχι για όσους, κυρίως νεότερους, λένε «Νισάφι πια, μας έχετε πλακώσει με το βάρος των μύθων σας και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Σταματήστε να καθαγιάζετε και να εξιδανικεύετε το παρελθόν και την δική σας Ιστορία. Εμάς οι δικοί σας μύθοι δεν μας λένε τίποτα, έχουμε κάθε δικαίωμα να μην τους πενθήσουμε». Μαζί σας. Αλήθεια, μαζί σας με τα χίλια! Βέβαια παρά το γεγονός πως δεν είναι κοινή μας Ιστορία, είναι Ιστορία, μην αποκόβεστε από την Ιστορία, σεβαστείτε την, αμφισβητήστε μας όλους, φτιάξτε την δική σας. Αλλά οκ, μαζί σας.
Όχι για όσους δεν ακολουθούν κάποιο πρωτόκολλο πένθους, κάποια κανονικότητα φορεμένη. Δεν τους αρέσουν οι μπάντες και οι επίσημοι, τον αποχαιρετήσαν με ένα κρασάκι σπίτι και βάζοντας ένα cd του να παίζει.
Εγώ αναφέρομαι στους εκπροσώπους της θεσμικής Αριστεράς. Δεν έπρεπε να λείπετε. Τι φοβηθήκατε; Μήπως η παρουσία σας, νομιμοποιήσει κάποια ιδεολογία ή μία κυβερνητική φιέστα;
Δεν λείψατε χθες από την κηδεία του Σαββόπουλου. Λείψατε από τις ζωές σας. Από τις ζωές μας. Πάλι. Ξανά. Κρίμα.
Μας τελειώνουν οι λέξεις. Μας τελειώνουν τα όνειρα. Έρχεται σκοτάδι από παντού. Μη γίνεστε μέρος του.
