Στις δύσκολες εποχές, οι δειλοί συχνά γίνονται κριτές από την ασφάλεια της ευημερίας. Η έντονη κριτική που βρέθηκε να κατακλύζει τον Κώστα Σημίτη στα κοινωνικά δίκτυα έφερε στην επιφάνεια τα λάθη του, παραβλέποντας τις σημαντικές θετικές του συνεισφορές.
Ο Σημίτης συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση κατά της χούντας, τοποθετώντας βόμβες περιορισμένης ισχύος για να ελαχιστοποιήσει τα θύματα, ενταγμένος στην «Δημοκρατική Άμυνα», που προήλθε από τον προοδευτικό «Όμιλο Παπαναστασίου».
Δίπλα του ήταν ο ηρωικός Σάκης Καράγιωργας, ο οποίος υπέστη σοβαρούς τραυματισμούς κατασκευάζοντας βόμβες, καθώς και άλλοι εξέχοντες πολιτικοί, όπως ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης.
Για αυτή του την πράξη, όταν η συστηματική σιωπή κυριαρχούσε στην Ελλάδα, ο Κώστας Σημίτης αξίζει τον σεβασμό. Στη μεταπολίτευση, η χώρα βρέθηκε με δέκα εκατομμύρια φωνακλάδες αντιστασιακούς, πολλοί από τους οποίους, αργότερα, κατηγόρησαν τον Σημίτη ως… δεξιό (!).
Ως συνιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, ο Σημίτης εκπροσωπούσε την πιο μετρημένη, ευρωπαϊκή πλευρά του κόμματος, ενάντια στη λαϊκιστική δημαγωγία του Αντρέα Παπανδρέου. Το 1979, απομακρύνθηκε από το Εκτελεστικό Γραφείο του κόμματος, λόγω μιας αφίσας με το σύνθημα: «Όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων, ναι στην Ευρώπη των λαών».
Σε μία εποχή που το ΠΑΣΟΚ επέμενε σε έναν τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό, το κόμμα προωθούσε ιδέες που αφορούσαν ακόμη και την αποχώρηση από την ΕΟΚ, πιστεύοντας ότι «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ήταν το ίδιο συνδικάτο».
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Ο Σημίτης είχε απομακρυνθεί από τη θέση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας το 1987, αφού πρώτα είχε συμβάλει θετικά στην οικονομική αποκατάσταση της χώρας. Αφήγησε και την πολιτική ωριμότητα την οποία προσέφερε στην Ελλάδα.
Ως Πρωθυπουργός, η ενσωμάτωσή της χώρας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) ενίσχυσε τη θέση της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για αυτό το επίτευγμα, κατηγορήθηκε ότι προχώρησε βιαστικά και η χώρα δεν ήταν έτοιμη για έναν τέτοιο βηματισμό. Όπως τόνισε και ο ίδιος, «αυτή είναι η Ελλάδα». Πάντα αναγκαζόταν να ανταγωνίζεται τις προκλήσεις για να προχωρήσει.
Στον τομέα της εκπαίδευσης, αντιμετώπισε επίσης προκλήσεις, όπως η μάχη των ταυτοτήτων ενάντια στη λαϊκή επιρροή του Χριστόδουλου και των άλλων κομμάτων.
Η κυβέρνηση του Σημίτη πέτυχε την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι που θεωρούνταν αδιανόητο στις τότε συνθήκες, καθώς η λύση του πολιτικού προβλήματος φαινόταν αναγκαία προϋπόθεση.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι υπήρξε Πρωθυπουργός που έθεσε σε εφαρμογή κρατικά έργα λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτά ξεκίνησαν με μεγάλη καθυστέρηση, καθώς ο Σημίτης δεν πίστευε στον μεγαλοϊδεατισμό και τη σπατάλη που συνόδευε την διοργάνωση.
Ένα σημείο που αντιμετώπισε έντονη κριτική ήταν η υπόθεση του Χρηματιστηρίου. Η Ελλάδα τότε διασχίζονταν από μία περίοδο «λάμψης» και φαινομενικού ενθουσιασμού, με κεφάλαια να ρέουν χωρίς περιορισμούς. Ωστόσο, είναι άδικο να του χρεώνεται ότι προέτρεψε τον κόσμο να «παίξει» στο χρηματιστήριο. Η δήλωσή του, στη ΔΕΘ, ότι «αν η οικονομία είναι υγιής, το χρηματιστήριο θα ακολουθήσει», ήταν ερμηνευμένη λανθασμένα.
