Τα στάδια του πένθους είναι γνωστά σε όλους και περιλαμβάνουν πέντε φάσεις. Αρκετοί εκπρόσωποι της Αριστεράς, όταν πληροφορήθηκαν την εξόντωση του Σινουάρ, βρέθηκαν στο πρώτο στάδιο του πένθους: την άρνηση. Η δύσκολη αυτή κατάσταση τους έκανε να αδυνατούν να αποδεχτούν πως ο “λιοντάρι” τους είχε χάσει τη ζωή του. Έτσι, είτε αγνόησαν την είδηση είτε την αμφισβήτησαν, κρατώντας μια επιφυλακτικότητα για το τι πραγματικά είχε συμβεί, αφού πολλές φορές αμφισβητούν την αλήθεια των μιλιταριστικών πληροφοριών.
Επιπλέον, ορισμένοι από αυτούς προχώρησαν αμέσως στο δεύτερο στάδιο, αυτό του θυμού. Η οργή τους ήταν μεγάλη, καθώς ένας «μαχητής» είχε σκοτωθεί από έναν υπερσύγχρονο στρατό, με μάλιστα τους δράστες να επιδεικνύουν τη σορό του με θριαμβευτικότητα. Η δυσαρέσκειά τους δεν περιοριζόταν μόνο στον θάνατο του Σινουάρ, αλλά επεκτεινόταν και σε όσους τολμούσαν να αντισταθούν σε αυτή τη φρικαλεότητα, καθώς οι μνήμες από 1200 θάνατοι αμάχων και πολλά άλλα εγκλήματα δεν τους άφηναν ήσυχους. Από τα κοινωνικά δίκτυα τους, αναδύεται ένα λαός γεμάτος μίσος και οργή. Επαγγελματίες και μη, οι εκπρόσωποι της Αριστεράς βιώνουν την πραγματική τους οδύνη, βλέποντας ότι δεν μπορούν πια να φορούν μπλούζες με το πρόσωπο του Γιαχία ή να κρεμάνε αφίσες στους τοίχους τους. Ο πόνος τους είναι αβάστακτος και οδηγεί σε εκρηκτική κατάσταση θυμού.
Ανάμεσά τους, ένας γνωστός δικηγόρος υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξέφρασε σκέψεις που παραπέμπουν στη φράση «θανάτω θάνατον πατήσας», αναγνωρίζοντας την ηθική ανωτερότητα της παλαιστινιακής αντίστασης. Όπως φαίνεται, κάποιοι αναγνωρίζουν ότι η ηθική αυτή ανωτερότητα κινείται ανάμεσα στη Ρωσία, την Κίνα και τη Γάζα, προσπαθώντας να στηρίξουν αυτούς που θεωρούν «κολασμένους». Είναι οι ίδιοι που αναγνωρίζουν πως με τον θάνατο του Σινουάρ, η Χαμάς μπορεί να βγει κερδισμένη. Αυτή η παρατήρηση αποκαλύπτει τους διαδρόμους της διαπραγμάτευσης, στο τρίτο στάδιο του πένθους, καθώς αρχίζουν να επεξεργάζονται νοητικά την πραγματικότητα χωρίς το «ήρωά» τους.
Ασφαλώς, υπάρχουν και πολλοί που βρίσκονται στο τέταρτο και πιο βαρύ στάδιο, αυτό της κατάθλιψης. Η οδύνη τους είναι σεβαστή, όπως και οι προσκλήσεις που δέχτηκαν από μέλη της αντίπαλης πλευράς για να παρακολουθήσουν επικήδειες εκδηλώσεις με γνωστούς αγωνιστές. Με τον θάνατο του Σινουάρ, η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο αφόρητη.
Όσοι δεν ταυτίζονται με την Αριστερά δυσκολεύονται να κατανοήσουν πώς συναισθάνονται και θρηνούν για έναν ειδεχθή δολοφόνο αμάχων. Για αυτούς, η προσωπική διαδρομή του Σινουάρ δεν έχει σημασία, αλλά οι στόχοι του, που ήταν Εβραίοι. Στο πρόσωπό τους αναγνωρίζουν κάποια από τα χαρακτηριστικά που μισούν: τον δυτικό τρόπο ζωής, τη δημοκρατία, την τεχνολογική πρόοδο και την ανάπτυξη, ουσιαστικά τον καπιταλισμό και τον πολιτισμό της Δύσης.
Είναι εξαιρετικά σπάνιο να παρατηρείται μια τέτοια ιστορική κατάσταση, όπου όλα αυτά εκπροσωπούνται από έναν λαό που περιβάλλεται από διεφθαρμένα και αυταρχικά καθεστώτα. Αυτό που τους γεμίζει θυμό είναι το γεγονός ότι αυτός ο λαός συνεχίζει να νικά.
Μόλις οι περισσότεροι από αυτούς φτάσουν στο πέμπτο και τελευταίο στάδιο του πένθους, την αποδοχή, ίσως και να βρουν την ειρήνη που αναζητούν.
