Η κοινωνία, ειδικά εκείνοι που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και έχουν επενδύσει ελπίδες σε αυτόν, παρακολουθεί την τρέχουσα κατάσταση με απογοήτευση. Το πολιτικό ήθος και οι αξίες της Αριστεράς, που κάποτε θεωρούνταν πλεονέκτημα απέναντι σε άλλα κόμματα που κυβέρνησαν για χρόνια, φαίνεται τώρα να έχουν φθαρεί. Αυτή η μεταμόρφωση αντανακλάται σε μορφές όπως ο Κασσελάκης και άλλοι που μοιάζουν να στερούνται παραγωγικού πολιτικού λόγου.
Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ο αναγνωρίσιμος ηγέτης του κόμματος και της Κεντροαριστεράς και θεωρείται η «χρυσή εφεδρεία» τους. Ωστόσο, έχει διατηρήσει σιγή σχετικά με τις εξελίξεις που ακολουθούν την πρόσφατη αποτυχημένη του προσπάθεια να ανακτήσει τον ρόλο του στην καθοδήγηση του κόμματος.
Ο πρώην πρωθυπουργός παρατηρεί ότι ο πολιτικός διάλογος εντός του ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε παραπολιτική φασαρία και ίντριγκες. Αν και αποφεύγει να τοποθετηθεί δημόσια, κάποιοι υποστηρίζουν πως εκφράζεται έμμεσα μέσω κοινού που σχετίζεται με τον κύκλο του. Παρ’ όλα αυτά, η σιωπή του είναι δύσκολα δικαιολογήσιμη.
Είναι σαφές ότι ο Τσίπρας φέρει σημαντική ευθύνη για την κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο επειδή επέλεξε τον Κασσελάκη στις εκλογές, αλλά και διότι δεν ορίστηκαν πολιτικές εγγυήσεις για την κατεύθυνση του κόμματος όταν αποσύρθηκε από τη θέση του.
Η μεγαλύτερη ευθύνη που φέρει είναι το πώς διαχειρίστηκε την κυβέρνησή του και τις επιλογές του κατά τη διάρκεια του συνεδρίου. Ο τρόπος που επέτρεψε σε οποιονδήποτε να συμμετάσχει στη διαδικασία επιλογής προεδρίας με ελάχιστο κόστος, δημιούργησε ένα πολιτικό σκηνικό εντελώς χωρίς ισχυρή ηγεσία. Ο Κασσελάκης βρέθηκε σε ένα κόμμα που ήταν ουσιαστικά έτοιμο να καταρρεύσει, ακολουθώντας μια στρατηγική διάδοσης που παρέπεμπε στο μοντέλο του Τσίπρα.
Η βάσεις για την ανα emergence κάποιας μεταπολιτικής φωνής του ΣΥΡΙΖΑ είχαν τεθεί από καιρό, εν μέρει και με την συμβολή του Τσίπρα. Τώρα, παρακολουθεί σιωπηλός ενώ το κόμμα του βρίσκεται σε κρίση. Φαίνεται πως έχει την ψευδαίσθηση ότι θα επιτύχει σημαντική πολιτική πρόοδο.
