Ο Αλέξης Τσίπρας επανέφερε μνήμες από το παρελθόν του, κάτι που ίσως πολλοί αναμέναμε, όταν τοποθετήθηκε στο Συνέδριο για τη Δημοκρατία: «Αναφέρομαι, όπως όλοι καταλάβατε, στο σοβαρό σκάνδαλο των μαζικών παράνομων παρακολουθήσεων. Κυρίως, ωστόσο, αναφέρομαι στις αδιανόητες, για μια ευρωπαϊκή χώρα, προσπάθειες να εμποδιστούν οι έρευνες της αρμόδιας ανεξάρτητης αρχής. Επίσης, στην αδυναμία των δικαστικών αρχών να εντοπίσουν τους υπεύθυνους και να αποδώσουν δικαιοσύνη.»
Αυτή η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού μπορεί να προκαλέσει απορίες στους ακροατές ή αναγνώστες. Αναρωτιούνται αν είναι σε επαφή με την πραγματικότητα ή αν παρακολουθούν μια αναδρομή στο παρελθόν. Είναι, όμως, πώς ακριβώς ο Τσίπρας μιλούσε μέσα στη Βουλή, ένα χώρο που έχει γίνει μάρτυρας πολλών θεσμικών αλλά και άλλων ατοπημάτων. Έτσι, εκείνος που έχει υπονομεύσει όλους τους θεσμούς στην Ελλάδα, σήμερα δίνει μαθήματα θεσμικής αξιοπρέπειας.
Όμως η απορία μας είναι αν αξίζει να ασχοληθούμε με τον Τσίπρα πια, δεδομένου ότι η επιρροή του στα πολιτικά δρώμενα έχει μειωθεί δραματικά. Οι προσπάθειές του να αναγεννήσει την εικόνα του αποδεικνύονται αναποτελεσματικές, καθώς οι δηλώσεις και οι πράξεις του δεν τον βοηθούν. Ίσως θα έπρεπε κάποιος να του είχε πει, μετά από την ήττα του 17,5% -για την οποία δεν έχει αναλάβει ποτέ ευθύνη στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ- ότι θα ήταν καλύτερο να αποσυρθεί για τουλάχιστον δύο χρόνια και έπειτα να δούμε αν υπάρχει μέλλον στην πολιτική του πορεία.
Φαίνεται ότι όταν υποστηρίζει τους δημοκρατικούς θεσμούς, ξεχνά ότι οι κραυγές για τον «ΣΥΡΙΖΑ της δεύτερης φοράς» προέρχονταν από το κόμμα του. Ίσως να έχει ξεχάσει και τη δήλωσή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτυγχάνει γιατί δεν κατέχει όλους τους τομείς της εξουσίας. Ας μην αναφέρουμε τις επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων και πολιτικών σχολιαστών από τους υποστηρικτές του κατά τη θητεία του. Τώρα, χωρίς καμία αποδεδειγμένη αυτοκριτική, κατηγορεί τη Δικαιοσύνη για την αδυναμία της να παρέμβει σχετικά με τις υποκλοπές.
Επιπλέον, αξίζει να αναφερθούμε στο σκάνδαλο Novartis, αναλύοντας με προσοχή τη διαδικασία που ακολούθησε και τη συμμετοχή των προσώπων που εμπλέκονται. Θα εξετάσουμε τη σχέση μεταξύ της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων των κατονομάτων του Ρασπούτιν και συγκεκριμένων εισαγγελέων. Αξιοσημείωτο επίσης είναι το πώς επιλέχθηκαν οι προστατευόμενοι μάρτυρες και οι δέκα πολιτικοί που παραπέμφθηκαν από τη Βουλή στη Δικαιοσύνη, καθώς και ποιοι αποφάσισαν για αυτούς.
Αντί να ντρέπεται για όλα αυτά, ο Τσίπρας φαίνεται να ζητά και τα ρέστα. Η στάση του είναι τόσο προκλητική που υποψιαζόμαστε ότι προετοιμάζεται για μια επιστροφή. Προπονείται στη ρητορική της πρόκλησης, ώστε να επανασυνδεθεί με το κοινό του, που ίσως έχει εθιστεί στον διχαστικό του λόγο. Όπως είπε όταν ρωτήθηκε: «εδώ είμαι, δεν έφυγα». Στη στρατηγική του για την επιστροφή του, φαίνεται ότι έχει αρκετούς υποστηρικτές πρόθυμους να τον βοηθήσουν.
