Με ιδιαίτερη συγκίνηση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποχαιρέτησε τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Κατά τη διάρκεια του επικήδειου λόγου του, εξήρε το σημαντικό έργο που προσέφερε, αποκαλώντας τον «πρεσβευτή της αγάπης» και «σύνδεσμο μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας».
Ο Πρωθυπουργός μοιράστηκε με τους παρευρισκόμενους και τις προσωπικές αναμνήσεις του από τον ιεράρχη, αναφερόμενος στην εκτίμηση που είχε γι’ αυτόν ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. «Ήταν Άγιος και Σοφός», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Μητσοτάκης: Αξιοσημείωτη η προσφορά του Αναστάσιου
Σε βάθος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επεσήμανε τα εξής:
«Η τολμηρή του ψυχή και η ελπίδα ήταν οι δυο φάροι που καθοδήγησαν τον Αναστάσιο σε αυτή τη διαδρομή, πάντα στο πλευρό του ανθρώπου και των δικαιωμάτων του.
Σημαντικός αναστηλωτής της ορθοδοξίας στην Αλβανία. Σε αυτό το μέγεθος της μοναδικής του προσωπικότητας υποκλινόμαστε. Διανοούμενος της πίστης και ταυτόχρονα απλός υπηρέτης του πλησίον του. Ήταν φάρος σοφίας και δράσης.
Φάρος αγάπης και αλληλεγγύης. Φάρος της ορθοδοξίας.
Πρόσθεσε μάλιστα:
«Ο Αρχιεπίσκοπος ανακάλεσε: “Μαζεύουμε τις πέτρες που μας πετούν και με αυτές χτίζουμε σχολεία”. Το πίστευε και το υλοποιούσε στην πράξη. Όλοι θρηνούν σήμερα για εκείνον, ανεξάρτητα από εθνολογικές διαφορές.
Ο Αρχιεπίσκοπος υπηρέτησε ως γέφυρα φιλίας ανάμεσα στους δύο λαούς μας, ήταν κρίκος επικοινωνίας μεταξύ των δύο κρατών μας. Με τον αδιαμφισβήτητο δυναμισμό του, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δικαίως και ο πρεσβευτής της αγάπης.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να συνεργαστώ με τον ιεράρχη μας, ήταν μια μοναδική προσωπική εμπειρία. Ήταν Άγιος και Σοφός, όπως είπε και ο πατέρας μου.
Ένας άνθρωπος που μιλούσε με γνώσεις και η σταθερή του προτροπή ήταν να γίνουμε καλύτεροι.
Ομολογουμένως, οι ρόλοι μας συναντήθηκαν στη δυνατότητα να κατανοούμε τα προβλήματα των αδυνάμων και να αγωνιζόμαστε για λύσεις, παρά τις προκλήσεις.
Ο Αναστάσιος υπήρξε πηγή υπερηφάνειας για την ελληνική κοινότητα, ακούραστος και ταπεινός υπηρετής της ορθοδοξίας ανά τον κόσμο. Απέδειξε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να είναι μια ζωντανή κοινότητα αγάπης και κοινωνικής αρωγής, και νιώθουμε βαθιά θλίψη για την πολύτιμη κληρονομιά που αφήνει πίσω του.
Ως ποιμένας, έχτισε εκκλησίες και ως ηγέτης οικοδόμησε γέφυρες συνεργασίας μεταξύ λαών και θρησκειών. Έδειξε ότι μπορείς να είσαι Έλληνας και παράλληλα οικουμενικός.
Τον αποχαιρετώ με το δικό του μήνυμα που κλείνει αυτόν τον λόγο: Τολμάμε να ελπίζουμε.
