Αναρωτιέμαι: Από πότε θεωρείται κακό να συζητάμε με τους γείτονές μας; Πότε η ηρεμία στις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας έγινε κάτι που αποφεύγουμε; Γιατί ο διάλογος επικρίνεται ως αδυναμία ή παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων; Από την άλλη πλευρά, γιατί οι στρατιωτικές ασκήσεις, οι εικονικές αερομαχίες και οι περιοδικές ναυτικές ενέργειες στο Αιγαίο θεωρούνται εθνικά ωφέλιμες; «Θα έρθουμε ένα βράδυ, γκιαούρηδες» και «ελάτε, μπουνταλάδες, να δείτε τι να πάθετε» είναι οι χαρακτηριστικές εκφράσεις που μας χωρίζουν στην πολιτική σκακιέρα. Αναρωτιέμαι, μήπως τελικά η ένταση μας φέρει σε μια σοβαρή κρίση;
Στο πλαίσιο των πολιτικών μας συζητήσεων, οι δηλώσεις όπως αυτές του Αντώνη Σαμαρά, που αναφέρονται σε «άδικες και καταστροφικές λύσεις σε βάρος της Κύπρου και της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο», μπορεί να είναι απλώς πολιτικές τακτικές που χρησιμοποιούνται από την αντιπολίτευση. Ως πρώην πρωθυπουργός, φαίνεται ότι αναλαμβάνει τον ηγετικό ρόλο για την ελληνική δεξιά ενάντια στην κυβέρνηση, επικεντρώνοντας την προσοχή του στο θέμα της ελληνοτουρκικής διαμάχης.
Δυστυχώς, ο διάλογος συχνά θεωρείται προδοσία, αντί για ένδειξη πολιτικού πολιτισμού στην πολιτική μας σκηνή. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν οι συζητήσεις γίνεται μεταξύ εκπροσώπων αντίπαλων χωρών, καθώς η διπλωματία απαιτεί δεξιοτεχνία, ευελιξία και υπομονή, τα οποία δεν συμβαδίζουν πάντα με τις κραυγές των εθνικιστών. Οι πατριδοκάπηλοι, αντί να επιδιώκουν ειρηνικές λύσεις, ανταγωνίζονται για τη διατήρηση της σύγκρουσης, ενισχύοντας την πολιτική τους δύναμη μέσα από την ένταση και τις απειλές. Τελικά, οι μόνοι που δεν επιθυμούν τη λύση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης είναι αυτοί που επωφελούνται από τη συνεχιζόμενη κρίση.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι Έλληνες διπλωμάτες είναι έμπειροι και αποφασισμένοι, έχοντας σαφείς οδηγίες από την πολιτική ηγεσία. Ωστόσο, οι διαφορές μας με την Τουρκία φαίνεται να είναι αναπόφευκτες. Η Ελλάδα επικεντρώνεται κυρίως σε ζητήματα ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, ενώ η Τουρκία προβάλλει και άλλες απαιτήσεις, όπως το εύρος του εναέριου χώρου και κυριαρχία σε βραχονησίδες. Η ελληνική πλευρά αντεπιτίθεται δηλώνοντας ότι δεν είναι διατεθειμένη να διαπραγματευθεί το εύρος των χωρικών της υδάτων, που συνήθως οδηγεί σε αδιέξοδα τα οποία δεν μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε σε γόνιμες συζητήσεις. Μια πιθανή λύση μπορεί να είναι η απόφαση διεθνούς δικαστηρίου που και οι δύο πλευρές θα αναγκασθούν να αποδεχτούν. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, οι συζητήσεις που διεξάγονται μεταξύ υπουργείων Εθνικής Άμυνας και άλλων οργανισμών συνεχίζονται, δίνοντας μας την ευκαιρία να διατηρήσουμε την ειρηνική κατάσταση.
Είναι αλήθεια, με την Τουρκία απέναντί μας, δεν μπορούμε να αισθανόμαστε πλήρως ασφαλείς. Ένα μάτι πρέπει να παραμένει ανοιχτό και οι στρατιωτικές προετοιμασίες οφείλουν να είναι συνεχείς. Η Τουρκία, με τον Ερντογάν στη ηγεσία, δεν πρόκειται να σταματήσει να μας προειδοποιεί. Οι ήρεμες περίοδοι και οι τρικυμίες θα εναλλάσσονται. Οι γκρίζες ζώνες και οι συνεχείς απειλές ενισχύουν το ψευδεπίγραφο δημοκρατικό καθεστώς της Τουρκίας, που δεν είναι απλώς προϊόν Ερντογάν αλλά και μιας ευρύτερης ιδεολογίας. H χώρα εξακολουθεί να παραμένει συνδεδεμένη με τις παραδόσεις της Ανατολής, παρά τις οικονομικές της επιτυχίες, και η Ανατολή βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με τη Δύση.
