Η Έλενα Ακρίτα υπερασπίζεται τον όρο «μισαναπηρισμός» που χρησιμοποίησε, αναδεικνύοντας μια ευρύτερη συζήτηση για την κοινωνική αντίληψη της αναπηρίας στην Ελλάδα.
Η Έννοια του Μισαναπηρισμού και η Προσωπική Εμπειρία
Η Έλενα Ακρίτα, μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε ο σχολιασμός της για την περίπτωση του μαθητή με αμαξίδιο που συμμετείχε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, έκανε δύο αναρτήσεις στο Facebook. Στην πρώτη, ευχαρίστησε την ψυχολόγο Χριστίνα Σαρρή για την κατανόηση που έδειξε στο θέμα, τονίζοντας τη σημασία της ευαισθητοποίησης σε ζητήματα αναπηρίας.
Αναφερόμενη στην προσωπική της εμπειρία, η Έλενα Ακρίτα δήλωσε πως θεωρεί τον εαυτό της ΑμεΑ λόγω της διάγνωσής της με κατάθλιψη. Αυτό το σχόλιο υπογράμμισε την ανάγκη για κατανόηση και αποδοχή των ψυχικών παθήσεων, οι οποίες συχνά στιγματίζονται από την κοινωνία.
Αναλυτικά, η πρώτη της ανάρτηση:
Η ανάρτηση ξεκινά με τα λόγια της ψυχολόγου Χριστίνας Σαρρή, η οποία εξέφρασε την ενόχλησή της για το περιστατικό και τους σχολιασμούς γύρω από αυτό:
- «Από μία επίσης ανάπηρη, ενοχλημένη με το ίδιο το περιστατικό, αλλά ακόμη περισσότερο με τους σχολιασμούς γύρω από αυτό, εύγε! Ευχαριστούμε που καταλαβαίνετε, αν και μη ανάπηρη, όλους τους λόγους για τους οποίους μια τέτοια κίνηση μόνο λανθασμένα μηνύματα περνάει».
Η Έλενα Ακρίτα υπογραμμίζει ότι η Χριστίνα Σαρρή κατανόησε πλήρως το ζήτημα, προχωρώντας σε μια ανάλυση του μισαναπηρισμού:
«Αποτρόπαιος μισαναπηρισμός είναι η εθνικιστική αντίληψη ότι, για να τιμήσεις την πατρίδα πρέπει να είσαι όρθιος. Δεν έχει να κάνει με την ελεύθερη βούληση του ατόμου με αναπηρία, την υπερπροσπάθεια που καταβάλλει ή τη στήριξη του από οικογένεια, φίλους και ειδικούς – όλα αξιέπαινα και σεβαστά.»
Επεξηγώντας περαιτέρω την έννοια, η Έλενα Ακρίτα αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο ο μισαναπηρισμός επηρεάζει την κοινωνική αντίληψη:
Ο μισαναπηρικός τρόπος σκέψης κατηγοριοποιεί τα άτομα σε «ανώτερα» ή «κατώτερα» ανάλογα με την αρτιμέλεια ή την έλλειψή της. Κανονικοποιεί τα ρατσιστικά πρότυπα, ανέχεται τον κακοποιητικό λόγο και κατατάσσει τους ανθρώπους σε πολίτες Α’ και Β’ κατηγορίας.
Κλείνοντας την πρώτη ανάρτηση, η Έλενα Ακρίτα κάλεσε σε συλλογική δράση για μια κοινωνία συμπεριληπτική και ανθρώπινη:
Αν δεν παλέψουμε όλοι μαζί για μια συμπεριληπτική κοινωνία που η αγκαλιά της θα μάς χωράει όλους, αν δεν παλέψουμε όλοι μαζί για μια ζωή με αξιοπρέπεια, ισότητα κι ανθρωπιά, τότε ο μισαναπηρισμός κι ο ρατσισμός θα έχει νικήσει. Θα μάς έχει νικήσει.
Επιπλέον, η Έλενα Ακρίτα μοιράστηκε την προσωπική της εμπειρία με την κατάθλιψη, τονίζοντας:
Υ. Γ. Κι εγώ ΑμεΑ είμαι, γιατί εκεί συγκαταλέγονται οι ψυχικές παθήσεις. Με διαγνωσμένη κατάθλιψη. Κι άπειρες φορές έχω πέσει θύμα κακοποιητικού λόγου, “τρελή”, “καταθλιπτικιά”, “ζουρλομανδυας” κι άλλα ρατσιστικά εμέσματα.
Η Δεύτερη Ανάρτηση και η Θέση της Χριστίνας Σαρρή
Στη δεύτερη ανάρτησή της, η Έλενα Ακρίτα αναπαρήγαγε τη θέση της ψυχολόγου Χριστίνας Σαρρή, επισημαίνοντας:
«Μισαναπηρισμός κι επιβεβλημένη “κανονικότητα”. Διαβάστε το με ανοιχτό μυαλό κι ακόμα πιο ανοιχτή καρδιά».
Οι θέσεις της Έλενας Ακρίτα και της Χριστίνας Σαρρή υπογραμμίζουν τη σημασία της καταπολέμησης του μισαναπηρισμού, προωθώντας μια κοινωνία που σέβεται και ενσωματώνει όλα τα μέλη της, ανεξάρτητα από τις σωματικές ή ψυχικές τους διαφορές. Η συζήτηση αυτή συμβάλλει στην ευαισθητοποίηση του κοινού και στην προώθηση πιο συμπεριληπτικών πολιτικών και πρακτικών.
