Μετά την συνάντηση κορυφής, μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, αφήνοντας πίσω τα σενάρια και τις εικασίες.
Ένα Πολιτικό Παιχνίδι Υποψηφιοτήτων
Η διαδικασία ανάδειξης του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας είχε καταντήσει ένα περίπλοκο παιχνίδι εικασιών, με πληθώρα ονομάτων να φιγουράρουν στα μέσα ενημέρωσης. Όλοι διατείνονταν ότι κατέχουν «πληροφορίες», οι οποίες όμως στην πραγματικότητα ήταν απλές υποθέσεις. Ακόμη και το Μέγαρο Μαξίμου δεν έμεινε ανεπηρέαστο, δεχόμενο πιέσεις λόγω εσωτερικών διαφωνιών σχετικά με το θέμα της ισότητας στον γάμο, με αποτέλεσμα να διαρρεύσουν πιθανές υποψηφιότητες από την κυβερνητική πλευρά, όπως οι κ.κ. Δένδιας και Τασούλας.
Η Αντιπολίτευση και η Διεκδίκηση Ρόλου
Ωστόσο, η εργαλειοποίηση του θεσμού φαίνεται να προέρχεται κυρίως από την πλευρά των κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, σε μια προσπάθεια να αναδειχθεί από την πολιτική του αφάνεια, πρότεινε τον πρόεδρο της Αρχής για τη Διασφάλιση του Απορρήτου, προσπαθώντας να κινητοποιήσει και άλλα κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και την Πλεύση Ελευθερίας, για μια συντονισμένη προσέγγιση. Η απουσία απάντησης από τα υπόλοιπα κόμματα φανερώνει την περιορισμένη επιρροή του κόμματός του. Η πρόταση για τον Ράμμο, αμφισβητήθηκε, καθώς φάνηκε να υπονομεύει την αντικειμενικότητα που θα έπρεπε να τον διακρίνει, μετατρέποντάς τον σε ένα πιόνι στο πολιτικό παιχνίδι, κάτι που έμμεσα επιβεβαίωσε και ο ίδιος.
Προοδευτική Ενότητα ή Υποτίμηση του Θεσμού;
Παρόμοια στρατηγική ακολούθησε και ο Σωκράτης Φάμελλος, ο οποίος επιδιώκει να χρησιμοποιήσει την προεδρική εκλογή ως όχημα για την ενίσχυση της ενότητας στην αντιπολίτευση. Στόχος του, όπως δήλωσε, είναι μια υποψηφιότητα που θα συσπειρώσει τα προοδευτικά κόμματα της χώρας. Αυτή η προσέγγιση εστιάζει στην ικανότητα του υποψηφίου να εξυπηρετήσει την πολιτική ατζέντα της αντιπολίτευσης και όχι στην προσωπική του αξία.
Όμως, πρόκειται για μια διαστρέβλωση του θεσμού. Αποστολή του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι να ενώσει τα προοδευτικά κόμματα, αλλά να εκπροσωπεί το σύνολο του ελληνικού έθνους στις διεθνείς σχέσεις, παρά τους περιορισμούς που έχουν επιβληθεί από το 1986. Οι ειδικοί στο Συνταγματικό Δίκαιο τονίζουν ότι ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι ενοποιητικός, υπερβαίνοντας τις κομματικές αντιπαραθέσεις. Αφορά την εκπροσώπηση του έθνους και όχι μόνο των πολιτικών τάσεων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Συνεπώς, η εκλογή του Προέδρου δεν θα πρέπει να στοχεύει μόνο στην ενότητα των «προοδευτικών κομμάτων», αλλά στην ενότητα του συνόλου του ελληνικού λαού.
