Μια παρατήρηση που προκύπτει καθαρά πριν και μετά τις εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο έντονος διχασμός στη χώρα. Είναι σαφές ότι ο Τραμπισμός, ο οποίος εμφανίστηκε περίπου πριν από μια δεκαετία, δεν είναι μόνο η αιτία αλλά και η απόδειξη αυτού του βαθιού διαχωρισμού στην αμερικανική κοινωνία.
Αυτή η πραγματικότητα είναι κοινός τόπος για όλους, εντός και εκτός ΗΠΑ. Παρά το γεγονός ότι θα έπρεπε να λειτουργεί ως προειδοποίηση, εκπλήσσεται κανείς όταν κάποιοι επιδιώκουν να μιμηθούν τον Τραμπισμό και να εισάγουν έναν παρόμοιο διχασμό στην ελληνική κοινωνία, ένα φαινόμενο που δεν αντανακλά ούτε τις ανάγκες ούτε τις προτεραιότητες των πολιτών.
Αμέσως μετά την εκλογική νίκη του Τραμπ, παρατηρήθηκε στην Ελλάδα μια νέα διάθεση και σχεδόν θαυμασμός για την πολιτική του προσέγγιση από πολιτικούς χώρους που δεν έχουν καμία σχέση με τον Τραμπισμό. Πολλοί εξ αυτών, επηρεασμένοι από τη ρητορική του Τραμπ, εκφράζουν αντιδράσεις κατά της “woke” ατζέντας, χωρίς να διευκρινίζουν επακριβώς σε ποιον αναφέρονται ή ποια είναι η ακριβής τους αντίθεση. Υπάρχουν και αυτοί που αρχίζουν να βλέπουν με πιο θετικό μάτι τον Πούτιν, ειδικά όσον αφορά τη στάση του στην Ουκρανία, χωρίς να καταφέρνουν να δικαιολογήσουν αυτήν την αλλαγή. Πρόσφατα, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι χώρες της Δύσης, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, θα πρέπει να υιοθετήσουν μια “Τραμπική” προσέγγιση, αντί να αντισταθούν στις αμφισβητήσεις βασικών αρχών και αξιών που υπονομεύει ο Τραμπισμός. Είναι πιθανό ότι σύντομα θα ακούσουμε κάποιους από αυτούς να υποστηρίζουν την ιδέα ότι η κλιματική αλλαγή είναι απλώς μια φαντασία, όπως ισχυρίζεται ο Τραμπ, ή ότι πρέπει να αμφισβητήσουμε και το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση.
Αυτές οι αντιλήψεις είναι επικίνδυνες και δεν θα έπρεπε να προκαλούν γέλιο. Η έννοια του “ανήκομεν εις την Δύσιν” για την Ελλάδα έχει πάντα μια σαφή αξιακή διάσταση, πέρα από την ιστορική. Αυτή η διάσταση είναι συνυφασμένη με την ελευθερία, τα δημοκρατικά δικαιώματα, την ισότητα και την καταπολέμηση διακρίσεων. Στους τελευταίους αιώνες η Δύση έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο σε αυτούς τους τομείς. Είναι θλιβερό αν η εκλογή ενός προεδρικού υποψηφίου που αμφισβήτησε αυτά τα θεμέλια και τόνισε τον διχασμό στις ΗΠΑ καταλήξει να οδηγεί τη δημοκρατική Ευρώπη και την Ελλάδα σε βίαιες ή ήπιες προσαρμογές στον Τραμπισμό. Ό,τι θελήσουμε να συνδέσουμε με τη Δύση δεν έχει καμία σχέση με το που εκπροσωπεί ο Τραμπ. Είναι λανθασμένο να προσπαθούμε να εισάγουμε τον διχασμό που υπάρχει στην Αμερική σε ζητήματα που στην Ευρώπη έχουν ήδη επιλυθεί. Το… “όπως στην Αμερική” δεν μπορεί να θεωρείται πολιτική πρόταση, ούτε καν σοβαρός πολιτικός προβληματισμός για μια ευρωπαϊκή χώρα που προγραμματίζει το μέλλον της. Ας αφήσουμε τους Αμερικανούς που ψήφισαν τον Τραμπ να αναλάβουν την ευθύνη για τις επιλογές τους.
