Αν αφήσουμε κατά μέρους τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς για τον Νίκο Ανδρουλάκη, μπορούμε να τον θεωρήσουμε έναν ικανό πολιτικό, εξετάζοντας πάντοτε τα αποτελέσματα της πορείας του. Αν ρίξουμε μια ματιά στα όσα παρέλαβε και στα όσα έχει επιτύχει μέχρι σήμερα, είναι προφανές ότι έχει σημειώσει πρόοδο. Ωστόσο, οι προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει είναι πολλές και απαιτητικές, αν αναλογιστούμε δύο βασικές αλήθειες: Πρώτον, δεν έχει τον σεβασμό που απολάμβανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, και δεύτερον, δεν είναι Κώστας Σημίτης, ώστε να κυβερνάει με άνεση και να επιλύει τις εσωκομματικές διαφωνίες. Το ΠΑΣΟΚ έχει να ασκήσει εξουσία εδώ και έντεκα χρόνια και διανύει μια δύσκολη περίοδο.
Αυτό σημαίνει ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης διαθέτει περιορισμένα μέσα για την εσωκομματική του διαχείριση, η οποία έχει τα εξής χαρακτηριστικά: υπάρχει μια ομάδα που αντιτίθεται στη συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία, χωρίς να προτείνει συγκεκριμένες εναλλακτικές. Μια άλλη ομάδα τάσσεται υπέρ της συνεργασίας με την Αριστερά, με στόχο τη δημιουργία μίας προοδευτικής κυβέρνησης. Τέλος, υπάρχει και μια τρίτη ομάδα που, αν και δεν εκφράζεται ανοιχτά, φαίνεται να είναι θετική σε μια πιθανή συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία. Εντύπωση προκαλεί και η πρόσφατη τοποθέτηση του κ. Πεταλωτή (ΚΙΔΗΣΟ), ο οποίος εξέφρασε ξεκάθαρα την αντίθεσή του στη συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Είναι γνωστό ότι το ΚΙΔΗΣΟ είναι μια από τις συνιστώσες του ΠΑΣΟΚ.
Η ερώτηση που μπορεί να προκύψει είναι πώς ο Ανδρουλάκης θα μπορέσει να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτές τις διαφορετικές τάσεις, χωρίς να διαθέτει τα πλεονεκτήματα των ιστορικών ηγετών του κόμματος. Μπορεί να διαχειριστεί αυτή την κα chaotic κατάσταση -που μάλλον δεν θυμίζει πολυφωνία- το οποίο άμεσα επηρεάζει την δημόσια εικόνα του ΠΑΣΟΚ; Αυτό αντικατοπτρίζεται σε πολλές από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.
Επιπλέον, ο Νίκος Ανδρουλάκης αντιμετωπίζει και την Ιστορία ως εμπόδιο. Η πολιτική παράταξη του ΠΑΣΟΚ έχει ενοποιηθεί ουσιαστικά μόνο δύο φορές, υπό τους Ελευθέριο Βενιζέλο και Ανδρέα Παπανδρέου. Χωρίς την παρουσία αυτών των δύο ηγετών, ο πολιτικός χώρος έχει φανεί να διασπάται σε πολλές κατευθύνσεις. Αξιοσημείωτο είναι ότι η Ένωση Κέντρου προήλθε από την συγχώνευση οκτώ κομμάτων με εξωτερική παρέμβαση, κάτι που δείχνει ότι η ενοποίηση δεν ήταν πραγματική, καθώς η διάσπαση συνέβη μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια.
Σήμερα, μακριά από την εξουσία, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ μαθαίνει να συμβιβάσει ασυμβίβαστες πολιτικές κατευθύνσεις, με τα δεδομένα να είναι κατά της πλευράς του. Είναι εύκολο να ασκούμε κριτική, αλλά ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει, δεδομένου ότι ορισμένα στελέχη προωθούν όχι μόνο προσωπικές στρατηγικές αλλά και διαφορετικές πολιτικές ατζέντες με δημόσιο λόγο.
Στο ΠΑΣΟΚ, σήμερα, όλα φαίνονται ανοιχτά. Αν και η υπάρχουσα κατάσταση, έχοντας σχεδόν δυόμισι χρόνια πριν τις εκλογές, μπορεί να έχει περιορισμένο κόστος κατά την παρούσα φάση, με τη πάροδο του χρόνου και την έλλειψη σαφήνειας, σίγουρα θα δημιουργήσει πολιτικό vertigo.
