Μία νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι ένα λεπτό στρώμα κρύου νερού, μόλις 2 χιλιοστά σε βάθος, φαίνεται να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην απορρόφηση του διοξειδίου του άνθρακα. Αυτή η διαπίστωση προήλθε από τη δουλειά μιας ομάδας επιστημόνων που διενήργησαν μετρήσεις στον Ατλαντικό, αναλύοντας τα επίπεδα αερίων και τη θερμοκρασία.
Οι ερευνητές παρατήρησαν μια ελαφριά θερμοκρασιακή διαφορά μεταξύ του λεγόμενου “δέρματος του ωκεανού” και των βαθύτερων υδάτων, υποδεικνύοντας ότι τα ανωτέρω στρώματα μπορεί να απορροφούν περισσότερους ρύπους.
Για να κάνουν αυτές τις μετρήσεις, χρησιμοποίησαν έναν εξαιρετικά ευαίσθητο μηχανισμό που κατέγραφε τη θερμοκρασία του νερού, αποκαλύπτοντας μικρές διαφοροποιήσεις στη συγκέντρωση CO2 τον αέρα κοντά στην επιφάνεια του ωκεανού.
Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας έχουν τη δυνατότητα να συμβάλουν στην ανάπτυξη πιο ακριβών κλιματικών μοντέλων, δεδομένου ότι οι ωκεανοί απορροφούν περίπου το 25% των ανθρωπογενών εκπομπών άνθρακα.
Ο ερευνητής Daniel Ford δήλωσε ότι κατά τη διάρκεια του COP29, ενός συνεδρίου για την κλιματική αλλαγή που είναι προγραμματισμένο για τον Νοέμβριο, θα επισημανθεί η κομβική σημασία που έχουν οι ωκεανοί στην προσπάθεια μείωσης της εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα.
Ο Ford συμμετείχε επίσης σε μια ερευνητική αποστολή που περιλάμβανε μετρήσεις στην περιοχή ανάμεσα στο Southampton και την Punta Arenas της Χιλής.
Το 2 χιλιοστών κομμάτι νερού που μελετήθηκε φάνηκε ελαφρώς πιο δροσερό λόγω ενός φαινομένου που ονομάζεται «δροσερό δέρμα», το οποίο προκύπτει από την χαμηλότερη θερμότητα που απελευθερώνεται από την επιφάνεια του νερού.
Τα ευρήματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Nature Geoscience και κοινοποιήθηκαν στην Global Carbon Budget, μια διεθνή ομάδα επιστημόνων που μελετά τον κύκλο του άνθρακα στη Γη.
Ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Εξετέρ J. Shutler ανέφερε ότι το “δέρμα του ωκεανού” ήταν ελαφρώς πιο κρύο από τα πιο βαθιά στρώματα. Η ικανότητα απορρόφησης CO2 εξαρτάται από τη διαφορά συγκέντρωσης των αερίων αυτές τις επιφάνειες.
Αυτή η παράλληλη διαπίστωση είχε παρατηρηθεί καταρχάς στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ωστόσο τότε δεν υπήρχαν τα κατάλληλα εργαλεία για να τεκμηριωθούν οι θεωρίες. Το Θαλάσσιο Εργαστήριο του Πλίμουθ επισημαίνει τη πολυπλοκότητα των θαλάσσιων υδάτων και πώς αυτή μπορεί να επηρεάσει την ικανότητα απορρόφησης του CO2.
Η τρέχουσα έρευνα μπορεί να προσφέρει καθοριστικές ενδείξεις για την κατανόηση του ρόλου των ωκεανών στο οικοσύστημα και για την ανάπτυξη μοντέλων που θα διευκολύνουν τη ρύθμιση του κύκλου του άνθρακα σε παγκόσμιο επίπεδο.
