Επί σκηνής, η «γιορτή» που συγκλόνισε το παγκόσμιο σινεμά επιστρέφει: το «FESTEN», η θρυλική ταινία που καθόρισε το κίνημα του «ΔΟΓΜΑ 95», ζωντανεύει για δεύτερη επιτυχημένη σεζόν στο Θέατρο Άλμα, υπό την εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Πρόκειται για ένα έργο που ξεπερνά τα όρια της απλής ψυχαγωγίας, αναδεικνύοντας τις κρυφές πτυχές των οικογενειακών σχέσεων και τα απωθημένα μυστικά.
Η επιτυχία της πρώτης σεζόν και η επιστροφή
Η θεατρική μεταφορά του «FESTEN» απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και σημείωσε
τεράστια επιτυχία την προηγούμενη σεζόν, προσελκύοντας περισσότερους από 30.000 θεατές σε 120 sold-out παραστάσεις. Αυτή η αναγνώριση εδραίωσε την παραγωγή ως ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά γεγονότα της Αθήνας. Η επιστροφή του έργου για δεύτερη χρονιά επιβεβαιώνει την απήχησή του στο κοινό και την διαχρονική δύναμη του δραματικού αφηγήματος που διαπραγματεύεται.
Η καρδιά της ιστορίας: Ένας εφιάλτης γενεθλίων
Το «FESTEN» εκτυλίσσεται γύρω από μία φαινομενικά συνηθισμένη οικογενειακή γιορτή: τα 60α γενέθλια του πατριάρχη, του Χέλγκε. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια της ευθυμίας και της τυπικής ευγένειας, κρύβεται ένα βαθύ και σκοτεινό μυστικό. Η αποκάλυψη έρχεται από τον μεγαλύτερο γιο, τον Κρίστιαν, ο οποίος επιλέγει τη συγκεκριμένη στιγμή για να ξεγυμνώσει την αλήθεια για την κακοποίηση που υπέστη ο ίδιος και η δίδυμη αδελφή του, η οποία είχε αυτοκτονήσει χρόνια πριν.
Αυτή η αποκάλυψη μετατρέπει τη γιορτή σε ένα πεδίο μάχης, όπου οι οικογενειακές αρχές, οι κοινωνικές συμβάσεις και η υποκρισία συγκρούονται με την αλήθεια. Το έργο θέτει καίρια ερωτήματα σχετικά με:
* Την οικογενειακή δομή και τα μυστικά που κρατούνται εντός της.
* Την αντιμετώπιση της παιδικής κακοποίησης και τις επιπτώσεις της.
* Τη δύναμη της σιωπής και την απελευθέρωση της αποκάλυψης.
ΔΟΓΜΑ 95: Η επαναστατική προσέγγιση
Το «FESTEN» (γνωστό και ως «Η Γιορτή») ήταν η πρώτη ταινία που γυρίστηκε κάτω από τις αυστηρές αρχές του «ΔΟΓΜΑ 95», ενός μανιφέστου που συνυπέγραψαν οι Δανοί σκηνοθέτες Lars von Trier και Thomas Vinterberg το 1995. Οι κανόνες του ΔΟΓΜΑ 95, όπως η χρήση μόνο φυσικού φωτισμού, η απαγόρευση μουσικής εκτός σκηνής και η αποκλειστική χρήση φορητών καμερών, είχαν ως στόχο την αφαίρεση κάθε τεχνητού στοιχείου, προκειμένου να αναδειχθεί η καθαρότητα της ιστορίας και των ερμηνειών.
Αυτή η κινηματογραφική φιλοσοφία, παρά την αρχική της αμφισβήτηση, επέδρασε σημαντικά στον παγκόσμιο κινηματογράφο, ενθαρρύνοντας την επιστροφή σε πιο λιτές και ρεαλιστικές αφηγηματικές πρακτικές. (Ανάλυση: Η θεατρική μεταφορά, ιδίως με τη σκηνοθετική άποψη του Παπασπηλιόπουλου, φαίνεται να επιδιώκει να μεταφέρει την ίδια αίσθηση ρεαλισμού και άμεσης επαφής με το κοινό, σπάζοντας τα όρια της σκηνής, όπως ακριβώς το ΔΟΓΜΑ 95 έσπασε τους συμβατικούς κινηματογραφικούς κανόνες).
Συντελεστές και διανομή: Ένας θίασος υψηλών προδιαγραφών
Η επιτυχία της παράστασης οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην εξαιρετική ομάδα συντελεστών και ηθοποιών. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος αναλαμβάνει τη δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία, φέρνοντας τη δική του οπτική σε αυτό το απαιτητικό κείμενο. Η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και η μουσική επιμέλεια του Όμηρου Παπασπηλιόπουλου συμπληρώνουν την καλλιτεχνική ομάδα.
Το επιβλητικό καστ περιλαμβάνει αναγνωρισμένους ηθοποιούς:
* Γιώργος Ζιόβας ως Χέλγκε (Πατέρας)
* Γιώτα Φέστα ως Έλσι (Μητέρα)
* Προμηθέας Αλειφερόπουλος ως Κρίστιαν (Γιος)
* Ιωάννα Κολιοπούλου ως Ελένε (Κόρη)
* Νίκος Μήλιας ως Μίκαελ (Γιος)
* Γιάννης Καπελέρης ως Τελετάρχης
* Ιωάννα Τζίκα ως Πία
* Μιχάλης Αφολαγιάν ως Γκμπατοκάι
* Σεμίραμις Αμπατζόγλου ως Μέττε
* Νικόλας Seymour Σταθόπουλος ως Λαρς
* Κατερίνα Καούστου ως Μισέλ
Πληροφορίες Παραστάσεων
Οι παραστάσεις του «FESTEN» δίνονται στο Θέατρο Άλμα, με το ακόλουθο πρόγραμμα:
* Τετάρτη & Κυριακή: 20:00
* Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο: 21:00
Για εισιτήρια και προέκδοση, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκεφθούν το more.com.
(Ανάλυση: Το «FESTEN» δεν είναι απλώς μια θεατρική παράσταση, αλλά μια κοινωνική εξερεύνηση. Η διαχρονική του απήχηση υποδηλώνει ότι τα θέματα της οικογενειακής βίας, της συγκάλυψης και της αναζήτησης της αλήθειας παραμένουν δυστυχώς επίκαιρα και κρίσιμα για τη συλλογική μας συνείδηση. Η επιλογή να σπάσουν τα όρια μεταξύ θεατή και ηθοποιού στη σκηνική μεταφορά, όπως αναφέρεται, ενισχύει την άμεση σύνδεση του κοινού με το βαθύ συναισθηματικό φορτίο του έργου, καθιστώντας το μια εμπειρία που «συναντά» τον θεατή.)
