Μια συγκινητική μαρτυρία για την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την πολιτική Ελλάδα του 1993 αποκαλύπτεται μέσα από προσωπικές αναμνήσεις.
Η Πολιτική Αναταραχή του 1993 και η Κατάρρευση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη
Τον Σεπτέμβριο του 1993 η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έχασε τη δεδηλωμένη στη Βουλή, υποχρεώνοντας τη χώρα να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές τον Οκτώβριο. Η προεκλογική περίοδος χαρακτηρίστηκε από έντονη πολιτική πόλωση, με την επικράτηση του Ανδρέα Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ να θεωρείται δεδομένη από την κοινή γνώμη.
Ο Μητσοτάκης δέχθηκε έντονη κριτική για την οικονομική πολιτική του, ενώ η αποχώρηση του Αντώνη Σαμαρά και η ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης, με επίκεντρο το «Μακεδονικό ζήτημα», αποδυνάμωσαν τη Νέα Δημοκρατία, καθιστώντας την εκλογική της ήττα σχεδόν βέβαιη.
Μία Ανεκδοτολογική Ιστορία για την Αλίκη Βουγιουκλάκη
Ο Αιμίλιος Βουγιουκλάκης, ανιψιός της εμβληματικής ηθοποιού Αλίκης Βουγιουκλάκη, μοιράζεται μια άγνωστη ιστορία που συνέβη τον Οκτώβριο του 1993 σε μια πολιτικά φορτισμένη Θεσσαλονίκη. Ήταν Σάββατο απόγευμα και ο νεαρός Αιμίλιος, μαθητής της έκτης δημοτικού τότε, συνοδευόταν από την Αλίκη σε μια προεκλογική εκδήλωση στη Λεωφόρο Νίκης όπου μιλούσε ένας σημαντικός πολιτικός αρχηγός.
Καθώς ο πολιτικός βγήκε από το ασανσέρ του ξενοδοχείου και την αντίκρισε, την προσκάλεσε να βγει μαζί του στο μπαλκόνι για να χαιρετίσουν τον κόσμο. Η Αλίκη όμως απάντησε με σεβασμό και σοφία: «Κύριε Πρόεδρε, μου ζητάτε κάτι που δεν μπορώ να το κάνω. Εσείς θα βγείτε Πρωθυπουργός. Θα σας υποστηρίξει το 48% των Ελλήνων. Όμως όταν απευθύνεστε σε εμένα, απευθύνεστε στο 99%».
Αυτή η απάντηση αποτυπώνει το μεγαλείο χαρακτήρα της: ήξερε την αξία της αγάπης του κόσμου και την τιμούσε καθημερινά, ζώντας όχι μόνο στη σκηνή αλλά και μέσα από την αυθεντική σχέση με τους ανθρώπους.
Η Πολιτιστική Κληρονομιά της Αλίκης και η Σημερινή Γενιά
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη συνεχίζει να αποτελεί πηγή έμπνευσης για πολλές γενιές, ακόμα και για την τωρινή, όπως δηλώνει ο Αιμίλιος, η 6χρονη κόρη του. Με την αγάπη της και τη ζωντάνια της, παραμένει ζωντανή στη συλλογική μνήμη, με σεβασμό και θαυμασμό.
