Νιώθοντας την απουσία: Η συγκινητική εξομολόγηση του Μιχάλη Ιατρόπουλου
Ο ηθοποιός Μιχάλης Ιατρόπουλος μοιράστηκε με ειλικρίνεια τις βαθιές πληγές που άφησε ο πρόωρος θάνατος του πατέρα του, μια απώλεια που σημάδεψε ανεξίτηλα τη ζωή του.
«Η 30η Ιουνίου 1990 ήταν μια μέρα που άλλαξε τα πάντα. Ο πατέρας μου έφυγε ξαφνικά, μόλις στα 57 του χρόνια, λίγες μέρες μετά το γάμο μου. Η είδηση ότι η σύζυγός μου ήταν έγκυος έκανε τη στιγμή ακόμα πιο φορτισμένη. Έφυγε σε μια οικογενειακή γιορτή στην Ασπροβάλτα, αφήνοντας ένα κενό που δεν μπόρεσε ποτέ να γεμίσει. Αυτή η απώλεια πατέρα με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ τον αγαπούσα. Ήμασταν πολύ κοντά, και μόλις είχα απολυθεί από το στρατό, αισθανόμουν έτοιμος να σταθώ στα πόδια μου. Ήταν μια πολύ οδυνηρή εμπειρία, και πρόσφατα έχασα και τη μητέρα μου – πλέον είμαι ορφανός. Όμως, η μνήμη του παραμένει φάρος στη ζωή μου, και είμαι ευγνώμων για την αγαπημένη οικογένεια που είχα, καθώς ήμουν το μοναχοπαίδι και η αδυναμία όλων.»
Η χαρά της πατρότητας και οι τύψεις
Στη συνέχεια, ο Μιχάλης Ιατρόπουλος μίλησε για την πατρότητα και τα τρία του παιδιά, φανερώνοντας τον ευαίσθητο χαρακτήρα του.
«Έχω τρία παιδιά και ένα εγγονάκι, τη μικρή Χριστίνα, που είναι μόλις τεσσάρων ετών. Τα μεγαλύτερα παιδιά μου είναι ανεξάρτητα και ζουν στη Θεσσαλονίκη, όπου έχουν δημιουργήσει μια όμορφη ζωή. Η μία από τις κόρες μου μένει με τον σύζυγό της κοντά στη μητέρα και τις γιαγιάδες τους, και έχουν στήσει μια καλή ζωή.»
«Ο μικρότερος γιος μου, που είναι στην Αθήνα, είναι 20 ετών. Οι μεγαλύτεροι δεν θέλουν να αποκαλύπτω τις ηλικίες τους γιατί ενοχλούνται. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πρότυπο πατέρα. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου, αλλά όταν ήταν μικρά, δούλευα πολύ στην Αθήνα. Πολλά από τα εφόδια που έχουν οφείλονται στη μητέρα τους, τη Χριστίνα, και λιγότερο σε εμένα. Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο δώρο που μπορώ να τους δώσω είναι η ασφάλεια. Ξέρουν ότι ο μπαμπάς τους είναι πάντα εδώ και θα συνεχίσω να κάνω ό,τι μπορώ για αυτούς. Με το μικρό γιο μου είμαι πιο κοντά, γιατί τον μεγάλωσα εγώ. Λυπάμαι που δεν έζησα αρκετές στιγμές με τα μεγαλύτερα παιδιά μου, κυρίως γιατί δεν άφησα χρόνο να απολαύσω την καθημερινότητά τους. Αυτή η σκέψη με στεναχωρεί.»
