Μια εξομολόγηση καρδιάς από τον Γιώργο Κωνσταντίνου, έναν αληθινό θρύλο του θεάτρου, για την αγάπη του κοινού και πώς αυτή γέμισε τα κενά μιας δύσκολης παιδικής ηλικίας.
Γιώργος Κωνσταντίνου: Η Αγάπη του Κοινού ως Βάλσαμο
Σε μια συγκινητική συνέντευξη στην εκπομπή «Καλύτερα δε Γίνεται», ο Γιώργος Κωνσταντίνου, με αφορμή τα 65 χρόνια προσφοράς του στο θέατρο, άνοιξε την καρδιά του στη Ναταλία Γερμανού. Μίλησε για την απέραντη αγάπη που εισπράττει σήμερα από τον κόσμο, μια αγάπη που όπως εξομολογήθηκε, αναπληρώνει την έλλειψη τρυφερότητας που βίωσε στα παιδικά του χρόνια.
«Στην παιδική μου ηλικία, η αίσθηση της αγάπης ήταν περιορισμένη, με εξαίρεση την αμέριστη αγάπη της μητέρας μου. Σε μια Ελλάδα που μόλις είχε βγει από την Κατοχή, τα παιδιά αισθανόμασταν χαμένα και χωρίς προοπτική. Η αγάπη ήταν κάτι σχεδόν άγνωστο. Υπήρχαν αντιζηλίες και ψυχολογικά βάρη, κατάλοιπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
Όμως, η ζωή του επιφύλασσε μια μεγάλη ανταμοιβή:
«Είναι συγκλονιστικό αυτό που βιώνω σήμερα. Άνθρωποι με πλησιάζουν, με αγκαλιάζουν, κλαίνε… αυτές οι στιγμές γεμίζουν την ψυχή μου. Στη Θεσσαλονίκη, με αγκαλιάζουν αυθόρμητα στον δρόμο», πρόσθεσε ο αγαπημένος ηθοποιός, δείχνοντας εμφανώς συγκινημένος.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ένας καλλιτέχνης με βαθιά ενσυναίσθηση, εξηγεί από πού πηγάζει αυτή η αγάπη:
«Δεν είναι μια εγωιστική αίσθηση ανωτερότητας ή προσχεδιασμένη στρατηγική, αλλά μια αυθεντική απλότητα, τουλάχιστον από την πλευρά μου. Γι’ αυτό και παίζω στο θέατρο ακόμα και με υψηλό πυρετό, γιατί έτσι νιώθω ότι συμμετέχω στην καθημερινότητα των ανθρώπων με φυσικότητα. Το μεγαλύτερο δώρο που μου έχει προσφέρει αυτό το λειτούργημα είναι η αγάπη του κόσμου», τόνισε με ειλικρίνεια.
Αναφερόμενος στην προσωπική του ζωή, ο Γιώργος Κωνσταντίνου απέφυγε τον εύκολο εντυπωσιασμό:
«Δεν με ελκύει η περιέργεια των άλλων για την ιδιωτική μου ζωή. Δεν το έχω επιδιώξει ποτέ στις σχέσεις μου, και πιστεύω ότι δεν προσφέρει τίποτα σημαντικό στον κόσμο. Αυτό που έχει αξία είναι η τέχνη και η αγάπη που εκφράζουμε προς το κοινό. Γιατί να πρέπει να γνωρίζει ο καθένας με ποιον επιλέγει να μοιραστεί τη ζωή του;»
