Σε έναν κόσμο εμποτισμένο από την ψηφιακή φήμη, όπου κάθε δήλωση και κάθε κίνηση γίνεται αντικείμενο δημόσιας κρίσης, η πορεία του καλλιτέχνη αναδεικνύεται σε μια διαρκή δοκιμασία. Ο Γιώργος Κιμούλης, μια εμβληματική μορφή του ελληνικού θεάτρου, προσφέρει μέσα από τη νέα του συνέντευξη μια σπάνια ματιά στο παρασκήνιο αυτής της διαδρομής, θίγοντας καίρια ζητήματα όπως η διαχείριση της αναγνωρισιμότητας, ο ρόλος της πατρότητας και η αναγκαία αντοχή απέναντι στη δημόσια χυδαιότητα.
Η Παγίδα της Αναγνωρισιμότητας και ο “Δεύτερος Εαυτός”
Η δημόσια έκθεση στην Ελλάδα, ιδίως για πρόσωπα με μακρά πορεία στον χώρο του θεάματος, συχνά δημιουργεί ένα παράδοξο: την κατασκευή ενός “δεύτερου εαυτού” – μιας εικόνας διαμορφωμένης όχι από την αλήθεια του προσώπου, αλλά από την πληθώρα των απόψεων και των σχολίων. Ο Γιώργος Κιμούλης, μιλώντας στην εκπομπή «Ραντεβού το ΣΚ» και στον Λάμπρο Κωνσταντάρα, αναγνωρίζει αυτή την πραγματικότητα.
- Αδιαφορία για τη διαδικτυακή φήμη: Όπως τονίζει, η αναζήτηση του ονόματός του στο Google, μια πρακτική που ακολουθούσε παλαιότερα, πλέον θεωρείται “χαοτική” και ανούσια.
- Η αξία της αλήθειας έναντι της γνώμης: Για τον ίδιο, όσο περνούν τα χρόνια, μια αρνητική πληροφορία που δεν είναι αληθινή έχει την ίδια μηδενική αξία με μια θετική που επίσης στερείται βάσης. Αυτή η στάση υποδηλώνει μια ώριμη απόσταση από τον θόρυβο των κοινωνικών δικτύων και των μέσων, μια τάση που παρατηρείται σε πολλούς καταξιωμένους επαγγελματίες που επιδιώκουν να διαφυλάξουν την ψυχική τους ισορροπία.
Ανάλυση: Η παραπάνω προσέγγιση αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη τάση αποστασιοποίησης από την τοξική πλευρά της ψηφιακής εποχής. Πρόκειται για μια στρατηγική διαχείρισης της φήμης που επικεντρώνεται στην εσωτερική αξία και όχι στην εξωτερική επικύρωση, κάτι που καθίσταται ολοένα και πιο αναγκαίο για τους δημόσιους persona.
Τρία Πυροτεχνήματα Επιβίωσης στον Καλλιτεχνικό Χώρο
Ο καλλιτεχνικός χώρος στην Ελλάδα, ιδίως μετά τις προκλήσεις των τελευταίων ετών (οικονομική κρίση, πανδημία, κοινωνικές αναταραχές), απαιτεί πέρα από το ταλέντο, μια σπάνια ψυχική δύναμη. Ο Γιώργος Κιμούλης συνοψίζει τις αναγκαίες προϋποθέσεις επιβίωσης σε τρία βασικά στοιχεία:
- Ταλέντο: Η αναμφισβήτητη βάση κάθε καλλιτεχνικής πορείας.
- Τύχη: Ένας απρόβλεπτος παράγοντας που συχνά καθορίζει ευκαιρίες και συγκυρίες.
- Αντοχή στη χυδαιότητα: Ίσως το πιο κρίσιμο στοιχείο στην εποχή της ανεξέλεγκτης διαδικτυακής κριτικής.
Σημασία της Αντοχής: Ο Κιμούλης επισημαίνει τον κίνδυνο: «Το πιο επικίνδυνο είναι να μη σε αλλοιώσει αυτή η χυδαιότητα, να μη σε κάνει ίδιο με αυτή.» Αυτό υπογραμμίζει την ανάγκη για ψυχική διατήρηση της ατομικής ταυτότητας και των αρχών απέναντι στον εκχυδαϊσμό του δημόσιου λόγου.
Η Πατρότητα ως Συνύπαρξη, όχι Καθοδήγηση
Πέρα από τα φώτα της δημοσιότητας, η προσωπική ζωή του καλλιτέχνη κρύβει τις δικές της προκλήσεις. Ο Κιμούλης μίλησε για την εμπειρία της πατρότητας, προσφέροντας μια φιλοσοφική προσέγγιση που απέχει από τις συμβατικές αντιλήψεις.
- “Δεν μεγαλώνεις το παιδί σου, μεγαλώνεις μαζί του”: Αυτή η φράση αναδεικνύει την πατρότητα ως μια αμοιβαία διαδικασία ανάπτυξης και μάθησης, όπου ο γονέας δεν είναι απλώς καθοδηγητής, αλλά και συμπορευόμενος.
- Η διάκριση γονέα-φίλου: Ο ηθοποιός τονίζει την αδυναμία να είναι κανείς «φίλος» με το παιδί του, όχι λόγω ανωτερότητας, αλλά εξαιτίας της φυσικής απόστασης που δημιουργεί η ηλικιακή διαφορά. Αυτή η θέση είναι συνεπής με αρκετές σύγχρονες παιδαγωγικές θεωρίες που υποστηρίζουν την ανάγκη οριοθέτησης ρόλων για την υγιή ανάπτυξη του παιδιού.
- Αναζήτηση του “κρυμμένου”: Εντυπωσιακή είναι η παρατήρηση: «Τα παιδιά δεν δίνουν σημασία σε όσα τους λέμε. Αυτό που πραγματικά προσέχουν είναι αυτά που τους κρύβουμε — αυτά έχουν για εκείνα την αληθινή γοητεία.» Αυτό υποδηλώνει μια βαθιά κατανόηση της παιδικής ψυχολογίας και της έμφυτης περιέργειας, που ωθεί τα παιδιά να ανακαλύψουν αυτά που βρίσκονται πέρα από την επιφάνεια.
Ανάλυση: Η προσέγγιση του Γιώργου Κιμούλη στην πατρότητα αναδεικνύει την πολυπλοκότητα των σύγχρονων οικογενειακών σχέσεων. Αντί για μια μοντέλο αυστηρής καθοδήγησης, προτείνει μια σχέση ισότιμης εξέλιξης και βαθιάς ενσυναίσθησης, όπου η πραγματική επικοινωνία κρίνεται από τα αισώματα και τις αθέατες πτυχές της σχέσης, όχι μόνο από τα λόγια.
Επίλογος: Η Διαχρονική Αλήθεια πίσω από τη Σκηνή
Ο Γιώργος Κιμούλης, με την αφορμή της νέας του θεατρικής δουλειάς, προσφέρει μια πολύτιμη συνεισφορά στον δημόσιο διάλογο. Η συνέντευξή του δεν αποτελεί απλώς μια προσωπική εξομολόγηση, αλλά μια ευρύτερη ανάλυση της πολυπλοκότητας της δημόσιας ζωής και των προσωπικών σχέσεων στην σύγχρονη εποχή. Αναδεικνύει την ανάγκη για εσωτερική αντοχή, αυτογνωσία και μια βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, τόσο στον καλλιτεχνικό χώρο όσο και στην καθημερινή ζωή.
