Έφυγε από τη ζωή στα 103 της χρόνια η Στέλλα Γκρέκα, το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Στυλιανής Λαγκαδά. Η Στέλλα υπήρξε η μακροβιότερη ηθοποιός και τραγουδίστρια της Ελλάδας.
Την είδηση του θανάτου της ανακοίνωσε ο Αργύρης Ναστόπουλος μέσω μιας ανάρτησης στο Instagram, συνοδευόμενη από μια φωτογραφία τους. «Καλό ταξίδι Στέλλα», έγραψε χαρακτηριστικά.
Ποια ήταν η Στέλλα Γκρέκα;
Η Στέλλα Γκρέκα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922, ως ένα από τα εννέα παιδιά μιας οικογένειας με οικονομικές δυσκολίες. Από πολύ νωρίς μυήθηκε στον κόσμο της τέχνης, καθώς ο πατέρας της ήταν σκηνογράφος και είχε στενές σχέσεις με σημαντικές προσωπικότητες, όπως ο Παντελής Χορν.
Το 1942, παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη και συγγραφέα Ορέστη Λάσκο, γνωστό από την ταινία του «Δάφνις και Χλόη». Ο Λάσκος, που ήταν στενός φίλος του Φιλοποίμην Φίνου, επηρεάστηκε από τη δουλειά της Στέλλας και της έδωσε το καλλιτεχνικό της όνομα. Δύο χρόνια μετά, η Γκρέκα συμμετείχε στην ταινία «Ραγισμένες Καρδιές», σε σκηνοθεσία του συζύγου της.
Αρχικά, η Στέλλα προοριζόταν να παίξει στα «Χειροκροτήματα» του Γ. Τζαβέλλα δίπλα στον Αττίκ και τον Δημήτρη Χορν, αλλά ο Λάσκος την αποθάρρυνε, προκειμένου να συμμετάσχει στο δικό του φιλμ. Το 1946 έκανε εντυπωσιακή είσοδο στον κινηματογράφο με την ταινία «Πρόσωπα λησμονημένα», στην οποία συμμετείχε μαζί με σπουδαίους ηθοποιούς της εποχής.
Η Στέλλα Γκρέκα δημιούργησε μια σειρά από κλασικά τραγούδια που αντηχούν ακόμα, όπως τα «Όνειρο ήταν και πάει», «Έλα γι’ απόψε», «Πού να ‘σαι τώρα», και πολλά άλλα. Παρά το γεγονός ότι η δισκογραφική της παρουσία περιορίστηκε ουσιαστικά σε δύο μόνο χρόνια (1946-1947), η επιρροή της ήταν σημαντική και διαχρονική.
Αρνήθηκε να ηχογραφήσει κάποια εμβληματικά κομμάτια, όπως το «Δυο πράσινα μάτια», κάτι που τη στιγμάτισε αργότερα. Ταυτόχρονα, συνεργάστηκε με αξιόλογους δημιουργούς και καθόρισε τη μουσική σκηνή της εποχής. Στην ελληνική ραδιοφωνία, κάθε Πέμπτη παρουσίαζε εκπομπή με τίτλο «Στέλλα Γκρέκα», παρέα με τον Κώστα Γιαννίδη, ενώ το 1947 πρωταγωνίστησε στην επιτυχημένη ταινία «Μαρίνα», όπου απέδωσε μοναδικά το «τραγούδι της Μαρίνας».
