Ένας Χρόνος Πένθους: Ο Γιάννης Καλλιάνος Συγκλονίζει για την Απώλεια του Πατέρα του
Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από την ημέρα που ο Γιάννης Καλλιάνος έχασε τον πατέρα του. Ο γνωστός μετεωρολόγος μοιράζεται ανοιχτά τον πόνο του και τις αναμνήσεις που τον στοιχειώνουν από εκείνη τη δύσκολη περίοδο.
Ο Γιάννης Καλλιάνος περιέγραψε με συναισθηματική φόρτιση την κρίσιμη στιγμή που πληροφορήθηκε τον θάνατο του πατέρα του. Ήταν μια τηλεφωνική κλήση από τον αδελφό του, λίγο αφότου είχαν ενημερωθεί από την Εντατική. Την ίδια ώρα, δημοσιογράφοι τον καλούσαν για την πορεία της υγείας του πατέρα του. Η αποκάλυψη της είδησης σε έναν από αυτούς οδήγησε στη γρήγορη διάδοσή της στο διαδίκτυο, πριν ακόμη ενημερωθεί η μητέρα του. Όταν εκείνη επέστρεψε από ένα περίπτερο, το τηλέφωνό της χτυπούσε ασταμάτητα, γεμάτο μηνύματα και κλήσεις συλλυπητηρίων. Αυτή η στιγμή αποτελεί μια από τις σκληρότερες αναμνήσεις του Γιάννη Καλλιάνου.
Ο Αποχωρισμός στο Νοσοκομείο και η Σιωπηλή Στήριξη
Λίγο πριν τον θάνατό του, ο Γιάννης Καλλιάνος επισκέφθηκε τον πατέρα του στο νοσοκομείο. Ήταν αδύναμος, με τα μάτια κλειστά, αλλά άκουγε. Ο Γιάννης του μιλούσε για το Κέντρο Μελέτης που ετοιμάζε, και ο πατέρας του, παρά την εξάντληση, κούναγε καταφατικά το κεφάλι του. Αυτό το μικρό νεύμα ήταν η τελευταία του σίωπηλή στήριξη και χάρισε δύναμη στον Γιάννη. Όταν βγήκε από το δωμάτιο, ξέσπασε σε κλάματα, προσπαθώντας να μην τον καταλάβει ο πατέρας του.
Η Στιγμή της Κηδείας και η Συνάντηση με το Θάνατο
Μια άλλη οδυνηρή στιγμή ήταν η τελευταία συνάντηση με τον πατέρα του στην κηδεία. Τη στιγμή που άνοιξε το φέρετρο για να τον αντικρίσει, μου κόπηκε η αναπνοή, περιγράφει ο Γιάννης Καλλιάνος. Άρχισα να κλαίω, αλλά δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ένιωθα τα πνευμόνια μου να μη δουλεύουν σωστά. Ένα βάρος στο στήθος. Παραλίγο να χάσει τις αισθήσεις του, καθώς δεν έβλεπε ούτε άκουγε καλά. Παρόλα αυτά, κατάφερε να τον δει, μια εικόνα που, όπως λέει, δεν θα ξεχάσει ποτέ.
Το “Σημάδι” στο Νεκροταφείο και η Μοναξιά της Μητέρας
Μετά την κηδεία, ο Γιάννης Καλλιάνος πήγε ξανά στο νεκροταφείο για να αποχαιρετήσει τον πατέρα του. Πάνω στον τάφο, ανάμεσα στα πολλά στεφάνια, ένιωσε ξαφνικά μια έντονη μυρωδιά λιβανιού, χωρίς όμως να υπάρχει λιβάνι τριγύρω. Το θεώρησε σημάδι από τον πατέρα του, σαν να του έλεγε ότι ήταν εκεί. Κάθισε αρκετή ώρα και του μιλούσε. Οσο περνούσαν τα λεπτά, η μυρωδιά γινόταν όλο και πιο έντονη. Ύστερα, αποχαιρέτησε και έφυγε.
Μια άλλη συγκλονιστική στιγμή ήταν το Πάσχα, λίγες μέρες μετά την απώλεια. Ο Γιάννης Καλλιάνος έκανε Ανάσταση με τη μητέρα του στο σπίτι του. Η γυναίκα του και το παιδί τους ήταν στο νοσοκομείο. Ο αδελφός του στην Κύπρο. Όταν ακούστηκε το «Χριστός Ανέστη», επικράτησε απόλυτη σιγή. Καθόντουσαν σιωπηλοί, ακούγοντας τα βεγγαλικά απ’ έξω. Ήταν μια από τις πιο σκληρές στιγμές της ζωής του.
Τρεις-τέσσερις μέρες αργότερα, η μητέρα του αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι της. Ο Γιάννης τη μετέφερε το βράδυ. Ο δρόμος ήταν σκοτεινός, τα φώτα στις κολώνες δεν δούλευαν, η πιλοτή σκοτεινή, και το σπίτι άδειο, χωρίς τον πατέρα του. Η εικόνα της μητέρας του να κατεβαίνει από το αυτοκίνητο, μόνη της μετά από 50 χρόνια, και η φιγούρα της να χάνεται στο σκοτάδι μέχρι να φτάσει στην πόρτα, αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στη μνήμη του.
Οδηγός Ζωής οι Αξίες του Πατέρα
Αυτές οι στιγμές τον έχουν σημαδέψει και τον συνοδεύουν καθημερινά. Όταν τις σκέφτεται, νιώθει έναν κόμπο στο λαιμό. Παρόλο που ο πατέρας του δεν είναι σωματικά παρών, ο Γιάννης νιώθει την παρουσία του παντού στη ζωή του: στο σπίτι, στη δουλειά, στην οικογένεια, στη Βουλή. Στο φως και στις σκιές.
Τον θυμάται συνεχώς, μιλάει γι’ αυτόν, και νιώθει ότι έτσι δεν χάνεται. Κάθε πρωί, η πρώτη του κίνηση στον υπολογιστή είναι να δει τις φωτογραφίες του. Αν δεν το κάνει, δεν ξεκινάει τίποτα άλλο.
Ο Γιάννης Καλλιάνος κλείνει την ανάρτησή του με ένα εγκάρδιο Μπαμπά μου, σ’ ευχαριστώ. Για όλα. Για ότι με έκανες. Για όσα μου δίδαξες. Για την εξαιρετική ποιότητα και καλοσύνη σου. Για το πόσο αλληλέγγυος ήσουν. Όλες οι θετικές αξίες του πατέρα του αποτελούν οδηγό στη ζωή του.
