Σε μια κίνηση που έχει πυροδοτήσει έντονες συζητήσεις περί ελευθερίας του λόγου και αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, τριάντα άτομα οδηγήθηκαν ενώπιον της βρετανικής δικαιοσύνης. Η κατηγορία: διαδήλωση υπέρ της οργάνωσης Palestine Action, η οποία πρόσφατα χαρακτηρίστηκε «τρομοκρατική» από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Η υπόθεση αναδεικνύει την αυξανόμενη ένταση μεταξύ των πολιτικών ελευθεριών και των μέτρων ασφαλείας, θέτοντας κρίσιμα ερωτήματα για το μέλλον της διαμαρτυρίας στη χώρα.
Οι Κατηγορίες και ο Νόμος
Τριάντα άτομα, μεταξύ των οποίων ένας 59χρονος συνταξιούχος μηχανικός, ο Άντονι Χάρβεϊ, και μια 30χρονη αρτοποιός, αντιμετωπίζουν κατηγορίες βάσει του αντιτρομοκρατικού νόμου. Οι κατηγορίες αφορούν τη συμμετοχή τους σε διαδηλώσεις στις 5 και 12 Ιουλίου, όπου κρατούσαν πλακάτ ή φορούσαν μπλουζάκια με τη φράση «Στηρίζω την Palestine Action». Αυτές οι συγκεντρώσεις ήταν οι πρώτες που οργανώθηκαν μετά την επίσημη απαγόρευση της οργάνωσης. Η προβλεπόμενη ποινή μπορεί να φτάσει τους έξι μήνες φυλάκισης. Η δίκη τους έχει οριστεί για μετά τον Μάρτιο του 2026.
Τι είναι η Palestine Action και γιατί απαγορεύτηκε;
Η Palestine Action είναι μια οργάνωση που πρωτοστάτησε σε διαμαρτυρίες με κύριο αίτημα την απαγόρευση πώλησης όπλων στο Ισραήλ. Στις αρχές Ιουλίου, προστέθηκε στον κατάλογο των «τρομοκρατικών» οργανώσεων του Ηνωμένου Βασιλείου, μαζί με τη Hamas και την Αλ Κάιντα. Αυτή η απόφαση βασίστηκε σε περιστατικά βανδαλισμών που διέπραξαν ακτιβιστές, κυρίως σε μια στρατιωτική αεροπορική βάση.
Αντιδράσεις και Κριτική
Η απαγόρευση της Palestine Action και οι συνεπαγόμενες διώξεις έχουν προκαλέσει ευρεία κριτική.
* Κοινή γνώμη και ακτιβιστές: Ο Άντονι Χάρβεϊ, ένας εκ των κατηγορουμένων, δήλωσε στο δικαστήριο του Γουεστμίνστερ: «Το να διαδηλώνεις εναντίον της συνέργειας σε γενοκτονία δεν είναι τρομοκρατία, είναι ανθρωπισμός». Συνολικά, περισσότερα από 2.000 άτομα έχουν συλληφθεί έκτοτε για την έκφραση στήριξης στην οργάνωση, σύμφωνα με την ομάδα Defend our Juries.
* Ανθρωπιστικοί φορείς: Ο Επίτροπος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Συμβούλιο της Ευρώπης, Μάικλ Ο’Φλάχερτι, απέστειλε επιστολή στην Υπουργό Εσωτερικών της Βρετανίας, καλώντας την κυβέρνηση να διαφυλάξει το δικαίωμα στην ελευθερία της συνάθροισης. Συνέστησε επίσης την επανεξέταση του νομικού πλαισίου για τις διαδηλώσεις, ώστε να συμβαδίζει με τις διεθνείς δεσμεύσεις του Ηνωμένου Βασιλείου για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
* Κόστος και αναλογικότητα: Η 70χρονη Τρούντι Γουόρνερ, μια συνταξιούχος κοινωνική λειτουργός που θα δικαστεί στις 28 Νοεμβρίου για παρόμοιο λόγο, χαρακτήρισε τις διώξεις «τρομερή σπατάλη δημόσιων πόρων» και «δυσανάλογη αντίδραση της κυβέρνησης», μιλώντας για «καταπάτηση δικαιωμάτων».
Ανάλυση: Η Ευρύτερη Εικόνα
Η συγκεκριμένη υπόθεση δεν αφορά απλώς την Palestine Action, αλλά θίγει θεμελιώδη ζητήματα σχετικά με την επεκτατική εφαρμογή αντιτρομοκρατικών νόμων σε μια δυτική δημοκρατία και τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης.
* Διεθνές Δίκαιο: Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ο προσδιορισμός μιας οργάνωσης ως «τρομοκρατικής» απαιτεί σαφή κριτήρια που να συνδέονται με πράξεις βίας ή απειλής βίας. Η χρήση αυτής της ταμπέλας για ομάδες που χρησιμοποιούν κυρίως άμεση δράση και βανδαλισμούς, χωρίς να στρέφονται ευθέως κατά ανθρώπινων ζωών, δημιουργεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο για τον περιορισμό της πολιτικής διαμαρτυρίας.
* Ομοιότητες με άλλες χώρες: Δεν είναι η πρώτη φορά που μια δυτική χώρα αντιμετωπίζει αυτό το δίλημμα. Αρκετές φορές έχουν υπάρξει κατηγορίες ότι ακόμη και ειρηνικές διαδηλώσεις ή ομάδες ακτιβιστών χαρακτηρίζονται ως απειλή, με σκοπό την καταστολή της διαφωνίας. Η περίπτωση της Palestine Action φέρνει στην επιφάνεια την αυξανόμενη τάση να ποινικοποιούνται μορφές διαμαρτυρίας, ακόμη και αν δεν εμπλέκουν άμεση βία κατά προσώπων.
* Το δικαστικό όφελος: Παρά το ότι οι διώξεις αυτές είναι δαπανηρές σε ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους, η κυβέρνηση ενδέχεται να επιδιώκει να στείλει ένα σαφές μήνυμα αποτροπής σε όσους σκέφτονται να εκφράσουν δημόσια στήριξη σε απαγορευμένες οργανώσεις.
Η έκβαση αυτών των δικών θα έχει σημαντικές επιπτώσεις για το μέλλον της πολιτικής διαμαρτυρίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και θα αποτελέσει ένα τεστ για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένας δημοκρατικός νόμος στην καταστολή της ελευθερίας του λόγου κάτω από τον μανδύα της εθνικής ασφάλειας.
