Ο Ντόναλντ Τραμπ, μια αμφιλεγόμενη φυσιογνωμία της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, αποτελεί συχνά αντικείμενο αναλύσεων για τις δύο διαφορετικές πλευρές του, όπως αναδεικνύεται και από δημοσίευμα των New York Times.
Οι δύο όψεις του Ντόναλντ Τραμπ: Από τη δημόσια επίπληξη στην ιδιωτική γοητεία
Ο Ντόναλντ Τραμπ, πρώην Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει συχνά απασχολήσει τα μέσα ενημέρωσης για το διπλό του πρόσωπο – ένα δημόσιο, συχνά επιθετικό, και ένα ιδιωτικό, πιο συμβιβαστικό ή και γοητευτικό. Αυτή η αντίθεση στην προσέγγιση του, απέναντι σε διεθνείς οργανισμούς και πολιτικούς ηγέτες, αποτελεί αντικείμενο λεπτομερούς ανάλυσης, όπως παρουσιάζεται σε πρόσφατο δημοσίευμα των New York Times.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η συμπεριφορά του Τραμπ κατά τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, όπου αρχικά επέκρινε έντονα τον οργανισμό, χαρακτηρίζοντας τον ΟΗΕ «άχρηστο» και υποστηρίζοντας ότι άλλες χώρες «πάνε κατά διαόλου». Ωστόσο, σε μια κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, ο Τραμπ υιοθέτησε έναν ριζικά διαφορετικό και συμβιβαστικό τόνο. «Η χώρα μας υποστηρίζει τα Ηνωμένα Έθνη 100%», δήλωσε χαρακτηριστικά, «και πιστεύω ότι το δυναμικό των Ηνωμένων Εθνών είναι απίστευτο, πραγματικά απίστευτο».
Ανάλογη προσέγγιση φάνηκε να υιοθετεί και ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν. Ενώ δημοσίως τάχθηκε κατά των «σκληρών επικριτών» του ΟΗΕ, χωρίς να αναφέρει ονομαστικά τον Τραμπ, σε ιδιωτική συνάντηση μαζί του, επικεντρώθηκε στη συνεργασία μεταξύ ΗΠΑ και Γαλλίας για τον τερματισμό διεθνών συγκρούσεων. Αυτή η διπλωματική τακτική είχε ως αποτέλεσμα μια σημαντική πολιτική νίκη για τους Ευρωπαίους, καθώς κατάφεραν να αλλάξουν την άποψη του Τραμπ σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Μετά από μήνες όπου ο Τραμπ υποστήριζε την παραχώρηση εδαφών από την Ουκρανία για μια ειρηνευτική συμφωνία, δήλωσε τελικά ότι η Ουκρανία, με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ, μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο.
Η τακτική του Τραμπ: Πώς λειτουργεί στην πράξη
Οι πολιτικές τακτικές του Τραμπ είναι γνωστές σε όσους συνεργάζονται μαζί του, ωστόσο εξακολουθούν να εκπλήσσουν. Η προσέγγισή του, που συνδυάζει τη δημόσια επίθεση με την ιδιωτική γοητεία, αναδεικνύεται και στο νέο βιβλίο της πρώην αντιπροέδρου, Κάμαλα Χάρις.
Σε μια περίπτωση, μετά τη σύλληψη ενός άνδρα που κατηγορήθηκε για απόπειρα δολοφονίας του σε γήπεδο γκολφ, η Χάρις τηλεφώνησε στον Τραμπ. Η απάντηση του ήταν αποκαλυπτική: «Έκανες εξαιρετική δουλειά, πραγματικά», της είπε. «Το μόνο μου πρόβλημα είναι ότι μου είναι πολύ δύσκολο να σου θυμώσω. Τι να κάνω; Πώς να πω κακά πράγματα για σένα τώρα;». Η Χάρις, στο βιβλίο της, περιέγραψε τον Τραμπ ως «απατεώνα» που είναι «πολύ καλός σε αυτό», δηλώνοντας ότι ενώ περίμενε να συνομιλήσει με τον «κ. Χάιντ», απάντησε ο «Δρ. Τζέκιλ».
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της προσέγγισης είναι η σχέση του Τραμπ με τον πρόεδρο της Βραζιλίας, Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα. Ενώ ο Λευκός Οίκος είχε δημοσίως κατηγορήσει την κυβέρνηση της Βραζιλίας για «άνευ προηγουμένου προσπάθειες παρεμβολής στα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Αμερικανών πολιτών», ο Τραμπ και ο Λούλα συναντήθηκαν στα παρασκήνια και αγκαλιάστηκαν. «Είχαμε μια καλή συζήτηση και συμφωνήσαμε να συναντηθούμε την επόμενη εβδομάδα», δήλωσε ο Τραμπ. «Μου φάνηκε πολύ συμπαθητικός άνθρωπος, πραγματικά. Του άρεσα, μου άρεσε. Και εγώ συνεργάζομαι μόνο με ανθρώπους που μου αρέσουν. Όταν δεν μου αρέσουν, δεν μου αρέσουν. Αλλά είχαμε, τουλάχιστον για περίπου 39 δευτερόλεπτα, εξαιρετική χημεία. Είναι καλό σημάδι».
Αυτές οι περιπτώσεις αναδεικνύουν την ικανότητα του Ντόναλντ Τραμπ να προσαρμόζει την επικοινωνιακή του στρατηγική ανάλογα με το κοινό και την περίσταση, χρησιμοποιώντας τη δημόσια κριτική ως μέσο πίεσης και την ιδιωτική γοητεία ως εργαλείο διαπραγμάτευσης και σύναψης σχέσεων.
