Ο Λάμπης Λιβιεράτος μίλησε ανοιχτά για την πορεία του στο τραγούδι, την υποκριτική και την προσωπική του μάχη με την ψυχική υγεία.
Η σημασία της εξωτερικής εμφάνισης και οι πραγματικές αξίες
Για τον Λάμπη Λιβιεράτο, η εξωτερική εμφάνιση είναι απλώς μια εικόνα που μπορεί κανείς εύκολα να συνηθίσει και να ξεπεράσει. Αυτό που πραγματικά μετράει και μας κρατάει είναι άλλα, βαθύτερα πράγματα. Αναγνωρίζει ότι η καλή εμφάνιση είναι ένα προνόμιο, αλλά τονίζει πως δεν αρκεί. Η ζωή δεν περιορίζεται στη δουλειά, αλλά περιλαμβάνει και την ίδια την εμπειρία του να ζεις. Ο ίδιος αισθάνεται ότι έχει ζήσει πολλά και δεν μετανιώνει που δεν έδωσε στη δουλειά του τη βαρύτητα που ίσως θα έπρεπε, καθώς δε θα ήθελε να θυσιάσει τη ζωή του γι’ αυτή. Αισθάνεται τυχερός για τις εμπειρίες που είχε.
Από το όνειρο του σινεμά στο τραγούδι και την υποκριτική
Ο Λάμπης Λιβιεράτος αποκάλυψε κάτι unexpected: δεν είχε όνειρο να γίνει τραγουδιστής. Τον έλκηε περισσότερο το σινεμά. Ωστόσο, το τραγούδι και η μουσική μπήκαν στη ζωή του νωρίς, κυρίως λόγω του αδερφού του, και άρχισε να πειραματίζεται με τη στιχουργική. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός, αλλά όταν άρχισε να εργάζεται νυχτερινά, η υποκριτική έμεινε στην άκρη, καθώς οι δύο δουλειές ήταν ασύμβατες. Παραδέχεται ότι ακόμη και σήμερα, πριν βγει να τραγουδήσει, αισθάνεται τρέμουλο, το οποίο όμως υποχωρεί σύντομα. Ωστόσο, δηλώνει κατηγορηματικά ότι δε θα επέστρεφε στην υποκριτική.
Η δύναμη για την αντιμετώπιση της ψυχικής υγείας
Ο Λάμπης Λιβιεράτος αναφέρθηκε με ειλικρίνεια στο πρόβλημα ψυχικής υγείας που αντιμετώπισε. Πέρα από τη βοήθεια αγαπημένων του προσώπων και επαγγελματιών, τονίζει πως την καθοριστική απόφαση να σηκωθεί και να προχωρήσει την πήρε ο ίδιος. Πιστεύει ακράδαντα ότι οι άνθρωποι που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις πρέπει οι ίδιοι να βρουν τη δύναμη να ξεπεράσουν τις δυσκολίες. Υπογραμμίζει την ύπαρξη “σωσιβίων” στα οποία μπορεί κανείς να πιαστεί για να μην “πνιγεί”. Για τον ίδιο, αυτά ήταν τα παιδιά του, η μουσική και ορισμένοι αγαπημένοι άνθρωποι που τον έσωσαν. Αναφέρθηκε στην εμπειρία του σε μια κλινική ψυχικής υγείας, όπου είχε την ευκαιρία να σκεφτεί και να αναστοχαστεί, βρίσκοντας έτσι τη δύναμη να βγει από αυτή την κατάσταση. Η δύναμη αυτή, όπως λέει, είναι μέσα μας και πρέπει να την ανακαλύψουμε. Συμβουλεύει τον κόσμο να είναι προσεκτικός από πού ζητάει βοήθεια και να μη γίνεται ισοπεδωτικός, καθώς η ψυχική υγεία είναι ένα ευαίσθητο θέμα. Δεν κάνει ψυχανάλυση πλέον, αλλά διαβάζει βιβλία και βλέπει ντοκιμαντέρ. Ζει μια καλή καθημερινότητα και επιθυμεί το καλύτερο για τα παιδιά του, τα οποία, όπως λέει, κάποια στιγμή ανοίγουν τα φτερά τους και πετάνε, ενώ οι γονείς παραμένουν επικουρικά εκεί.
