Στον τομέα των δημοσίων υπαλλήλων, η επαναφορά των επιδομάτων εορτών (13ου και 14ου μισθού) θα δημιουργούσε μια σημαντική δημοσιονομική επιβάρυνση, εκτιμώμενη μεταξύ 1,6 και 1,7 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ασφαλιστικές εισφορές. Με την ενσωμάτωση αυτών των εισφορών, το συνολικό ποσό θα μπορούσε να αγγίξει τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Παράλληλα, η επαναφορά των αντίστοιχων “δώρων” για τους συνταξιούχους θα συνεπαγόταν ένα ετήσιο κόστος της τάξεως των 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ωστόσο, εάν η καταβολή περιοριζόταν μόνο σε όσους έχουν ήδη προσφύγει νομικά, το κόστος αυτό θα μπορούσε να μειωθεί στα 750 εκατομμύρια ευρώ.
Αυτό αποτελεί ένα διαρκές αίτημα τόσο των εργαζομένων στο δημόσιο όσο και των συνταξιούχων της χώρας. Όπως τονίζεται από το ΕΝΔΙΣΥ, η πρωτοβουλία τους στοχεύει στην άρση μιας κατάφωρης αδικίας. Πάνω από 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχοι βιώνουν τις επιπτώσεις αυτής της αδικίας εδώ και 13 χρόνια, έχοντας χάσει δύο συντάξεις που τους ανήκουν δικαιωματικά. Οι περικοπές αυτές έγιναν βίαια με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης – μιας κρίσης για την οποία οι συνταξιούχοι δεν έφεραν ευθύνη, αλλά την πλήρωσαν ακριβά, επωμιζόμενοι το μεγαλύτερο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Αν και οι ελληνικές αρχές έχουν διαβεβαιώσει κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει πιθανότητα επαναφοράς του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο τομέα, η δικαστική προσφυγή της ΑΔΕΔΥ για την ανάκτηση των επιδομάτων που καταργήθηκαν κατά τη διάρκεια των μνημονίων, προκάλεσε την άμεση αντίδραση του ΔΝΤ.
Στα αρχικά συμπεράσματα της τακτικής αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με το άρθρο IV του καταστατικού του, το ΔΝΤ εξέφρασε ανησυχίες σχετικά με τις αυξήσεις στους μισθούς του δημόσιου τομέα. Σε μια από τις παρατηρήσεις του, τόνισε ότι θα πρέπει να αποφεύγονται οι υπερβολικές αυξήσεις στους μισθούς του δημοσίου και στις συντάξεις. Η στενή εμπλοκή του ΔΝΤ στα δημοσιονομικά της Ελλάδας κατά τη διάρκεια των μνημονίων, έχει εδραιώσει την πεποίθηση ότι η εισοδηματική πολιτική για τον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα, δεν καθορίζεται αποκλειστικά από το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών με βάση τα οικονομικά δεδομένα, αλλά και από τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Η διαμόρφωση της εισοδηματικής πολιτικής μέσω δικαστικών αποφάσεων, ήταν πιο συνετή κατά τη διάρκεια της κρίσης. Ωστόσο, παραμένει αβέβαιο τι θα συμβεί τώρα που η Ελλάδα αφήνει σταδιακά πίσω τις συνέπειες της κρίσης και παρουσιάζει μια οικονομία με υπεραπόδοση στα φορολογικά έσοδα τα τελευταία χρόνια.
Η θετική πορεία της οικονομίας φαίνεται να επαναφέρει “κατεστημένα” συμφέροντα για το δημόσιο τομέα, τα οποία όμως το 2010, συνέβαλαν στο πρόβλημα που οδήγησε την Ελλάδα στον εφιάλτη των μνημονίων. Η ικανοποίηση του αιτήματος για την επαναφορά των επιδομάτων εορτών στο δημόσιο, θα έχει ένα άμεσο μισθολογικό κόστος ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, το οποίο, συμπεριλαμβανομένων των εισφορών, θα ανέλθει στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Επιπλέον, δεδομένου ότι η επαναφορά θα είναι μόνιμου χαρακτήρα, η εξασφάλιση αυτών των πόρων θα πρέπει να είναι διασφαλισμένη όχι μόνο για το τρέχον και το επόμενο έτος, αλλά και για το μέλλον.
