Η ισχυρή σεισμική δόνηση της 9ης Ιουλίου 1956, μεγέθους 7,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, σημάδεψε ανεξίτηλα τη Σαντορίνη. Ξημερώματα, στις 5:11, ο Εγκέλαδος χτύπησε με πρωτοφανή μανία, αφήνοντας πίσω του 53 νεκρούς, τεράστιες καταστροφές και ένα τσουνάμι ύψους 25 μέτρων. Μέχρι σήμερα, ο σεισμός αυτός κατατάσσεται ως ο ισχυρότερος που έχει καταγραφεί στην Ελλάδα τον 20ό αιώνα.
Λίγες ώρες πριν, το μεσημέρι της 8ης Ιουλίου, ένας προσεισμός 4,9 Ρίχτερ στην Αμοργό είχε προειδοποιήσει για τα επερχόμενα. Ωστόσο, οι κάτοικοι των Κυκλάδων δεν μπορούσαν να φανταστούν το μέγεθος της καταστροφής που θα ακολουθούσε.
Βαγγέλης Σιγάλας: Μια μαρτυρία από πρώτο χέρι για τον σεισμό της Σαντορίνης
Ο Βαγγέλης Σιγάλας, τότε μόλις 6 ετών, βίωσε τον εφιαλτικό σεισμό του 1956. Μοιράζεται μαζί μας τις αναμνήσεις του, περιγράφοντας την αναγκαστική απομάκρυνση της οικογένειάς του από το σπίτι και τις πρώτες νύχτες που πέρασαν στα χωράφια, καθώς και την άφιξη των αεροπλάνων που έριξαν σκηνές για τους σεισμοπαθείς.
«Τότε το Καμάρι δεν υπήρχε. Εμείς μέναμε στη Μέσα Γωνιά, σε ένα παλιό, πέτρινο σπίτι. Ήταν Ιούλιος, και μόλις είχα ξαπλώσει. Θυμάμαι να κοιτάζω το ταβάνι και να βλέπω σοβάδες να πέφτουν. Ένιωσα περίεργα,» εξομολογείται στο In.
«Δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Άκουσα τη μητέρα μου να φωνάζει στον πατέρα μου, “Λευτέρη, Λευτέρη, το παιδί!”. Είδα τον πατέρα μου να παίρνει αγκαλιά τον μικρό μου αδερφό, που ήταν ενός έτους, και να τρέχει έξω. Φοβήθηκα και βγήκα κι εγώ. Το σπίτι μας ήταν στην άκρη του χωριού, οπότε τρέξαμε στα χωράφια,» θυμάται.
Συνεχίζοντας την συγκλονιστική του αφήγηση, εξηγεί: «Ξαφνικά ένιωσα έναν ζεστό αέρα και άκουσα ένα βουητό. Ήταν ο δεύτερος σεισμός. Παντού ακούγονταν φωνές και έβλεπα τον κόσμο να τρέχει πανικόβλητος από τα σπίτια προς τα χωράφια. Την επόμενη μέρα ήρθαν αεροπλάνα και έριξαν σκηνές. Από την τρίτη μέρα κοιμόμασταν εκεί, ομαδικά, οικογένειες ολόκληρες.»
«Δεν ήταν φίδι, αλλά ένα ρήγμα χωρίς τέλος»
Οι εικόνες εκείνων των ημερών παραμένουν ζωντανές στη μνήμη του. «Μερικές μέρες μετά, θέλησα να πάω στο Καμάρι με κάποιους φίλους. Θυμάμαι να τρέχω δίπλα σε στοίβες από ντομάτες. Και τότε είδα κάτι που έμοιαζε με φίδι. Αλλά δεν ήταν. Ήταν ένα ρήγμα μερικών εκατοστών, που δεν έβλεπα τον πάτο του!», περιγράφει.
«Στο χωριό μου, ευτυχώς, δεν είχαμε θύματα. Δυστυχώς, στη Μεσαριά, τα Φηρά και την Οιά, άνθρωποι τραυματίστηκαν θανάσιμα,», συμπληρώνει.
Με την εμπειρία του σεισμού του 1956, ο κ. Σιγάλας τονίζει τη σημασία της ασφάλειας των καταλυμάτων. «Οι περισσότεροι σήμερα έχουν σωστά σπίτια, που πληρούν τις προδιαγραφές ασφαλείας», σημειώνει, ενώ παράλληλα εκφράζει την πεποίθηση ότι «δεν πρόκειται να ξαναγίνει σεισμός 7 Ρίχτερ και πάνω.»
