Η οδήγηση δικύκλων στο Βιετνάμ παραμένει μια προκλητική πτυχή της καθημερινότητας, καθώς οι οδηγοί συχνά αγνοούν τα κόκκινα φανάρια, αντιμετωπίζοντάς τα ως προτάσεις αντί για υποχρεωτικές στάσεις. Κατά τη διάρκεια της κυκλοφοριακής αιχμής, η ηγεσία του δρόμου αναμφίβολα εξαρτάται από την ατομική κρίση και λιγότερο από τους κανόνες της οδικής κυκλοφορίας, προτεραιότητα που δίνεται σπάνια στους πεζούς και με συχνές παραβάσεις που αφορούν την στάθμευση και την οδήγηση ανάποδα.
Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, το Βιετνάμ κατέχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας από τροχαία ατυχήματα στην Ασία. Η κυβέρνηση, αφού εντόπισε τη σοβαρή κατάσταση που έχει προκαλέσει η οδήγηση υπό την επήρεια, έχει αποφασίσει να στραφεί και προς άλλες οδικές παραβιάσεις, προτού καταλήξουν σε ολέθρια αποτελέσματα.
Με τους κανονισμούς να αυστηροποιούνται, η νέα νομοθεσία έχει ανοίξει τον δρόμο για 10πλασία αύξηση στα πρόστιμα, φτάνοντας σε ύψος μέχρι 1.440 ευρώ, και συνιστώντας μια δραστική αλλαγή για τους παραβάτες που διαπιστώνονται ετησίως.
Το αποτέλεσμα είναι πιο συνειδητοί οδηγοί, καθώς οι μοτοσικλετιστές έχουν αρχίσει να προσέχουν περισσότερο σε κομβικά σημεία και πολλοί επιλέγουν να κουβαλούν τις μηχανές τους όταν πλησιάζουν σε περιοχές με έντονη αστυνομική παρουσία. Ο σκοπός είναι καθαρός: η κυβέρνηση επιθυμεί να αναδείξει το Βιετνάμ σε μια πιο «πολιτισμένη» κατάσταση.
Αυτή η λέξη, που επαναλαμβάνει συχνά η κυβέρνηση, συνεπάγεται την επιθυμία να εναρμονιστεί το οικονομικό σύστημα με την δημόσια τάξη, όπως συμβαίνει σε γειτονικές χώρες όπως η Σιγκαπούρη και η Νότια Κορέα, που προτάσσουν την οδική ασφάλεια μαζί με την ανάπτυξη.
Το Βιετνάμ, ωστόσο, διανύει ένα μοναδικό ταξίδι. Αν και η οικονομική ανάπτυξη έχει βοηθήσει εκατομμύρια ανθρώπους να αποφύγουν την ακραία φτώχεια, οι μεταβολές στις οδικές συνήθειες δεν έχουν συντεθεί ακόμα σε μεγάλο βαθμό.
Οι πόλεις πλήττονται από την ταχύτατη αύξηση της κυκλοφορίας, με πιο αυξημένα επίπεδα πολιτών και οχημάτων. Η κυβερνητική μηχανή, πάντως, αγωνίζεται να συμβαδίσει με αυτές τις προκλήσεις, εκεί όπου οι δρόμοι γίνονται πεδίο κοινωνικών συγκρούσεων ανάμεσα σε κυβερνητική παρέμβαση και προσωπικές ελευθερίες.
Με την πολιτική του 1989, η ιδιωτική πρωτοβουλία φάνηκε να κερδίζει έδαφος, με μια «επανάσταση» στους δρόμους, όπου μικρές επιχειρήσεις ξεπήδησαν σε κάθε γωνιά των μεγάλων αστικών κέντρων.
Όπως σημειώνει η New York Times, η ζωή στα αστικά κέντρα “συγχωνεύεται”: σπίτια, δουλειές και δρόμοι αλληλοσυγκρούονται, δημιουργώντας μάλιστα ανάγκες για κανόνες που συνάδουν με την ελεύθερη αγορά.
Η κυβέρνηση κατά καιρούς προσπαθεί να επιβάλει τάξη, συνδυάζοντας τους στόχους του μοντέρνου σοσιαλιστικού μοντέλου με τις ανάγκες της αναδυόμενης μικρομεσαίας τάξης.
Ωστόσο, όπως παρατηρούν οι Times, η κοινωνική παράδοση δεν επιτρέπει εύκολες μεταρρυθμίσεις, καθώς η αστική κουλτούρα συχνά διαφεύγει της κυβερνητικής επιτήρησης. Το 2007, η επιβολή υποχρεωτικής χρήσης κράνους οδήγησε σε παράτυπα συμβάντα υπακοής, με πολλούς οδηγούς να καταφεύγουν σε αστεία “κράνη” για να αποφύγουν τα πρόστιμα.
Με την όξυνση των ελέγχων κατά της οδήγησης υπό την επήρεια αλκοόλ, πολλοί παραβάτες απλώς εγκατέλειπαν τις μοτοσικλέτες τους, αντί να πληρώσουν για την ανάκτηση τους. Σήμερα, ένα νέο κύμα συμμόρφωσης αρχίζει να διαμορφώνεται στους δρόμους.
Σύμφωνα με αναφορές, μηνιαίοι εισπρακτικοί στόχοι για πρόστιμα αυξάνονται δραματικά, με την Πόλη Χο Τσι Μινχ να καταγράφει σημαντική αύξηση εσόδων. Οι νέοι κανονισμοί τοποθετούν την ασφάλεια στον πυρήνα της πολιτικής, αν και πολλές φωνές διαμαρτύρονται για τις υπερβολές των ποινών.
Παρ’ όλα αυτά, γενικά παρατηρείται ότι η προσοχή στους δρόμους έχει μειώσει στατιστικά τα ατυχήματα και τις παραβάσεις. Οι οδηγοί ενεργούν πιο σοφά, σταματώντας ακόμα και όταν τα φανάρια είναι πράσινα για να αποφύγουν τις ποινές.
Η κοινωνική ζήτηση για αλλαγές είναι εμφανής, με τη μείωση κατανάλωσης αλκοόλ να ενισχύεται από τις νέες ρυθμίσεις. Με όλα αυτά, το Βιετνάμ αντιμετωπίζει το δίλημμα μεταξύ της παράδοσης και της ανάγκης για ασφάλεια στους δρόμους.
