Ο Οδυσσέας Ιωάννου, γνωστός στιχουργός και συγγραφέας, ξέσπασε σήμερα με μια φλογερή ανάρτηση στο Facebook εναντίον των ηγετών της Αριστεράς. Η αφορμή; Η απουσία τους από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου χθες στην Αθήνα, που την είδε σαν ηχηρό μήνυμα αδιαφορίας για την πολιτιστική κληρονομιά.
Στον τίτλο της ανάρτησής του, «Πού ήσουνα χθες Αριστερά μου», ο Ιωάννου βάζει τα πράγματα στη θέση τους από την αρχή. «Χθες, δεν ήταν η κηδεία κανενός “δεξιού” Σαββόπουλου. Κανενός υποστηρικτή του Μητσοτάκη. Χθες ήταν ο αποχαιρετισμός σε μία Ελλάδα που κάποτε έπιασε απάτητες κορυφές στην τέχνη της. Αποχαιρετισμός στην καλή εκδοχή του εαυτού μας», γράφει, δείχνοντας πόσο βαθιά τον πλήγωσε αυτή η απουσία.
Η επίσημη Αριστερά δεν φάνηκε πουθενά στην τελετή, κι αυτό, σύμφωνα με τον Ιωάννου, δημιούργησε θόρυβο μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά. Θυμίζει ότι πολλοί, ανάμεσά τους κι ο ίδιος, είχαν κριτικάρει ανοιχτά τις πολιτικές απόψεις του Σαββόπουλου παλιότερα. «Του τα είπαμε όλοι του Σαββόπουλου όταν διαφωνήσαμε στις πολιτικές του τοποθετήσεις. Τα είπαμε, τελείωσε. Και δεν μετανιώνουμε», σημειώνει. Αλλά χθες, λέει, η μέρα έλαμπε από τον ήλιο και πρόσφερε μια σπάνια ευκαιρία για ενότητα, όχι για παλιούς καβγάδες. «Ήταν μία υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα, που μας έδωσε μία ευκαιρία να φανούμε, όχι μεγαλόψυχοι, (δεν μας το ζήτησε κανένας) αλλά συνεπείς με το αίσθημά μας».
Δικαιολογίες από όσους έμειναν μακριά
Ο Ιωάννου δεν τα βάζει με όλους όσοι δεν πήγαν. Καταλαβαίνει απόλυτα εκείνους που βλέπουν τις ζωές τους να καταρρέουν κάτω από τα βάρη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αυτοί που αρνήθηκαν να δουν την εικόνα της κυβέρνησης να κατέχει τα πρώτα καθίσματα στη Μητρόπολη. «Το ακούω εκείνο το “συγγνώμη που δεν έχουμε πάρει τόσο σοβαρά τα τραγούδια όσο εσείς, και δεν τα θεωρούμε κάτι σημαντικότερο από τις ζωές μας που κάθε μέρα βρίσκουν τοίχο”», παραθέτει, συμφωνώντας μαζί τους χωρίς δισταγμό. Είμαι μαζί τους, εκατό τοις εκατό, προσθέτει.
Ίδιοι λόγοι και για τους νεότερους, που νιώθουν πνιγμένοι από τους μύθους της προηγούμενης γενιάς. «Νισάφι πια, μας έχετε πλακώσει με το βάρος των μύθων σας και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα», λένε, κι εκείνος τους στηρίζει. Μαζί σας με τα χίλια, απαντά, παροτρύνοντάς τους ωστόσο να μην κόβουν δεσμούς με την ιστορία – ας τη φτιάξουν δική τους. Άλλοι πάλι προτίμησαν έναν ήσυχο αποχαιρετισμό σπίτι, με ένα ποτήρι κρασί και ένα CD να παίζει τα τραγούδια του. Δεν ακολουθούν πρωτόκολλα πένθους, και καλά κάνουν.
Ο Σαββόπουλος, θρύλος του ελληνικού τραγουδιού εδώ και δεκαετίες, άφησε πίσω του έργο που διαμόρφωσε γενιές.
Το μήνυμα στους θεσμικούς παράγοντες
Το βέλος του Ιωάννου στρέφεται ξεκάθαρα στους θεσμικούς εκπροσώπους της Αριστεράς. «Εγώ αναφέρομαι στους εκπροσώπους της θεσμικής Αριστεράς. Δεν έπρεπε να λείπετε. Τι φοβηθήκατε; Μήπως η παρουσία σας, νομιμοποιήσει κάποια ιδεολογία ή μία κυβερνητική φιέστα;». Ρωτάει με πίκρα, σαν να μην πιστεύει τα αυτιά του.
Δεν λείψατε απλώς από την κηδεία, τους κατηγορεί. «Δεν λείψατε χθες από την κηδεία του Σαββόπουλου. Λείψατε από τις ζωές σας. Από τις ζωές μας. Πάλι. Ξανά. Κρίμα». Τα όνειρα σβήνουν, οι λέξεις λιγοστεύουν, και το σκοτάδι απλώνεται ολόγυρα – μην το επιλέγετε, καταλήγει. Ίσως αυτή η απουσία να μην ήταν απλά μια παράλειψη, αλλά κάτι βαθύτερο, σκέφτομαι εγώ, που με κάνει να αναρωτιέμαι: πότε θα δούμε ξανά ενότητα σε τέτοιες στιγμές;
