Ο Στέλιος, ένας νέος Έλληνας, αφήνει πίσω την πατρίδα του και μεταναστεύει στη Σουηδία το 1972, ψάχνοντας δουλειά και μια καινούργια ζωή. Εκεί, παλεύει με την ξενιτιά, τον ρατσισμό και την απομόνωση, ενώ αναπτύσσει δεσμό με μια Σουηδέζα. Η ταινία «Με λένε Στέλιο», σουηδικής παραγωγής, αποτυπώνει με ωμή ειλικρίνεια τις δυσκολίες των Ελλήνων μεταναστών εκείνης της εποχής.
Ο δημιουργός Θοδωρής Καλλιφατίδης, που έζησε από κοντά αυτές τις εμπειρίες, συνεργάστηκε στενά με τον σκηνοθέτη για να φτιάξουν ένα σενάριο τόσο ζωντανό, που θυμίζει ντοκιμαντέρ. Οι ερασιτεχνικοί Έλληνες ηθοποιοί δίνουν μια αληθινή διάσταση στην ιστορία, κάνοντας την προβολή της πιο επίκαιρη και από ποτέ. Η μετανάστευση εκείνα τα χρόνια σήμαινε μαζική έξοδο χιλιάδων Ελλήνων προς τη Βόρεια Ευρώπη, λόγω οικονομικής κρίσης.
Μέσα από τα μάτια του Στέλιου, βλέπουμε τη σύγκρουση ανάμεσα στην παλιά ζωή και την καινούργια.
Η ομάδα πίσω από την ταινία
Ο Johan Bergenstråhle ανέλαβε τη σκηνοθεσία, βγάζοντας στην επιφάνεια βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα. Στο σενάριο συνέβαλαν ο ίδιος και ο Καλλιφατίδης, βασισμένοι σε πραγματικά γεγονότα από τη Σουηδία των seventies. Οι πρωταγωνιστές, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου ως Στέλιος, Μαρία Αντύπα, Ανδρέας Μπέλλης, Δέσποινα Τομαζάνη, Σάββας Τζανετάκης και Αναστάσιος Μαργέτης, έφεραν φυσικότητα στην οθόνη. Η ταινία διαρκεί 113 λεπτά και προέρχεται από σουηδική παραγωγή, σηματοδοτώντας μια σπάνια συνεργασία με την Ελλάδα.
Πώς μπορεί μια τέτοια ιστορία να αγγίξει ακόμα και σήμερα; Οι θεματικές της – ταυτότητα, πολιτισμικές συγκρούσεις, αναζήτηση στέγης – παραμένουν ζωντανές. Ίσως γι’ αυτό κέρδισε τόσες διακρίσεις αμέσως μετά την κυκλοφορία της. Βραβεία όπως το FIPRESCI στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1972 και το Guldbagge για καλύτερη σκηνοθεσία το 1973 στον Bergenstråhle επιβεβαιώνουν την αξία της. Επιπλέον, πήρε ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ του Άδελαΐντ το 1973.
Η ταινία εξερευνά τη νοσταλγία που βαραίνει κάθε μετανάστη.
Ο Στέλιος ενσαρκώνει εκείνη τη γενιά που έφυγε με ελπίδες, αλλά κουβάλησε πάντα την απώλεια της πατρίδας. Μια τέτοια αφήγηση, ρεαλιστική και ευαίσθητη, κάνει το έργο μοναδικό στην ευρωπαϊκή κινηματογραφία.
